Ondanks het derde kind syndroom, blijven een aantal dingen bijzonder, bij elk kind. Het feit dat Finn nu los gaat staan vind ik een enorme mijlpaal. Of het zesde tandje wat ongemerkt doorkomt. Het eerste hapje, het snoetje als ze voor het eerst iets zuurs eten, alles is even speciaal. Ook een eerste verjaardag blijft bijzonder. Een goede smartphone met camera komt daarbij goed van pas. Bijvoorbeeld die van de Samsung Galaxy S9 plus.
Als Finn los staat moet ik elke keer zo lachen. Hij staat namelijk best een tijdje met zijn handen in de lucht. Dan zie je hem plotseling naar zijn handjes kijken, even nadenken en zomaar ineens is evenwicht toch een dingetje. Dat worden zulke leuke foto’s voor later. En een paar dagen geleden was er ongemerkt een derde tandje onder doorgekomen. Dan moet ik dat toch wel meteen aan papa vertellen met een whatsapp, met foto. 
Het verschil in kwaliteit tussen een gewoon toestel en die van je smartphone wordt gelukkig steeds meer teruggedrongen. En zeg nou zelf, die smartphone is altijd bij de hand én opgeladen. Dit in tegenstelling tot de gewone camera, die bij ons de helft van de tijd met lege batterij ergens in een la ligt. Afgelopen zaterdag vierden alvast we de eerste verjaardag van Finn. Iedereen stond met zijn mobiele telefoon de foto’s te maken. Dat zegt genoeg denk ik.
Een eerste verjaardag blijft bijzonder
Niet alleen bijzonder, de meest bijzondere. Van Thomas zijn achtste verjaardag zijn bijvoorbeeld een stuk minder foto’s dan nu van de eerste verjaardag van Finn. Ook al worden de meeste foto’s wel door anderen gemaakt. Op zo’n verjaardag ben je als ouder toch veel bezig met de visite. Het voordeel is wel dat je er zelf bij opstaat.
Maar waarom is een eerste verjaardag zo bijzonder? Natuurlijk de confronterende reden; dat er al weer een jaar om is gevlogen. Dat elk cliché waar is. De tijd vliegt. Wat Finn betreft; dat het echt nog gisteren leek dat ik lag te bevallen in het bed op zijn kamer. Inmiddels slaapt Elynn al weer bijna een jaar op dat bed. Het besef van de ontwikkeling.
Wanneer ik op hun eerste verjaardag naar mijn kinderen kijk, zie ik niet meer de hulpeloze baby. Ik zie een mini-mens. Een karakter en een eigen wil. Een kind dat duidelijk aan kan geven wat het wil en niet wil, zonder woorden. Daarom zijn foto’s ook zo gaaf. Wanneer je ze van dag één tot nu van elke maand naast elkaar legt, zie pas echt hoe bizar hij veranderd is. Doordat hij al een tijdje zelfstandig rechtop kan gaan zitten, kunnen we heerlijke fietstochten maken. Een onwerkelijk verschil met een paar maanden geleden. Leg je het verleden niet vast, zou het bijna vergeten, doordat de tijd zo snel gaat.
Nieuwe ontwikkelingen
Ook het begin van nieuwe ontwikkelingen. De voorzichtige stapjes langs de tafel. Er beginnen woordjes te komen, heel voorzichtig horen we mama en papa.
Met de andere klanken begint hij op zijn manier hele zinnen te vormen. Hierdoor begin je een heel klein beetje zijn stemmetje te onderscheiden. Voor zijn verjaardag heeft hij een houten autobaan gekregen. Na één keer voordoen begreep hij al wat de bedoeling was, wat nou 18+ maanden, kan ik nu wel. Ik geniet daar zo van. Het was trouwens sowieso fantastisch om te zien hoe hij op zijn cadeautjes reageerde. Zo oprecht verbaasd de ene keer, zo ontzettend blij het andere moment.
Een eerste verjaardag blijft bijzonder, net zoals zoveel andere eersten omdat het ZIJN eerste is. Een hele nieuwe blik op de wereld, een hele nieuwe ontdekkingsreis door zijn ogen. Een bijzonder,voor ons niet vanzelfsprekend voorrecht ♥
