Door Nienke – Ik weet niet hoe het bij jullie zit, maar ik vind het altijd jammer als een spaaractie van de AH is afgelopen. Ik begrijp dat, als je ouder bent van een kleuter c.q. peuter of prepuber, je de dagen juist aftelt tot dat punt. En dat het afschuwelijke wanhoopsgevoel dat jou 4 weken geleden overviel, toen je tot je verdriet en frustratie zag dat er weer wuppies, stickers of tuintjes gespaard moesten gaan worden, eindelijk wegebt en je weer rustig kan ademhalen en shoppen.
Want jij als doorgewinterde moeder/vader weet dat tijdens zo’n horroractie een tijd aanbreekt van eindeloos zeuren om die items. De tijd van ruzie tussen de kinderen als je met maar met 1 terugkeert uit de supermarkt en het bijhouden van excellijsten voor jouw nageslacht en de daaropvolgende smeekbedes bij kennissen en familie zodat iedereen aan ’t eind van de martelgang compleet is.
Het einde van een martelgang, maar ik vind het jammer
Het einde van een martelgang voor de één, is een periode van afkicken voor een ander. De erehaag van gillende kinderen en dranghekken waar je je in die weken doorheen moet wurmen op weg naar buiten. Ze hebben wel wat. Ze doen wat met je zelfvertrouwen vind ik. Je bent een idool en hebt opeens hordes fans! Dit is echter wel een proces heb ik gemerkt; Waar je je eerst nog een hoedje schrikt en als een mensenschuwe Michael Jackson weg wil duiken als er een kluwen kids op je af komt, wen en hecht je daar na een tijdje aan.
Oogcontact vermijdend gedrag
Eerst probeerde ik met een ‘oh-waar-is-toch-mijn-fietssleutel-ik-zal-eens-uitgebreid- onder-in-mn-tas-zoeken-blik alle oogcontact te vermijden. Puur omdat mijn tuintjes natuurlijk slechts voor één uitverkoren kleuter zijn bedoeld. En ik het niet over m’n hart kan verkrijgen “nee” te verkopen. Ik probeerde daarna een tijdje een boze negerende blik als afschrikmechanisme maar dat leek me opvoedtechnisch niet langer verantwoord. Na een paar weken leerde ik, als een heuse Katy Perry, vriendelijk lachend, zwaaiend en sorry gebarend, kinderhandjes ontwijkend de uitgang van de buurtsuper te bereiken. Fun!
A Rock ’n Roll life
Het heeft gewoon wel wat die aanbidding en tientallen paren verwachtingsvolle ogen die jou al vanaf het afrekenen gade slaan. Ik moest me vorige week inhouden om, i.p.v. tuintjes, aan te bieden dat ze wel een handtekening van me mochten hebben. Aaah, het rock and roll leven lonkte.
Ik vraag me trouwens wel af waar ze vandaan komen. Als er geen spaaractie is zie ik nooit kinderen in de supermarkt. Ik neem aan dat ze op normale dagen gewoon in de lesbanken c.q. zandbakken zitten. Ik fiets nu dus bij gebrek aan erehaag met een zak vol prullaria langs de ramen van de basisscholen en zandbakken. Maar zelden krijg ik dezelfde bevredigende reactie. Jammer vind ik.
Het einde van een martelgang, maar ik vind het jammer. Ik wacht dus met smart op de volgende spaaractie. Hoeveel nachtjes slapen nog Albert Heijn?
Afbeelding juichende kinderen via Shutterstock
