Het is even teveel

Door Lisanne – In het vorige blog vertelde ik jullie dat we over de helft zijn. Hier ben ik echt ontzettend blij om. We kunnen aftellen naar het moment dat mijn geliefde man en papa weer thuis komt. Maar helaas is het momenteel niet allemaal zonnestraal en maneschijn. Het is even teveel.

Het gaat momenteel even niet meer. Ik heb al eerder toe moeten geven dat ik op ben. Niet een beetje moe, maar echt uitgeput. Mijn altijd  lieve zoontje slaapt al bijna 2 weken niet meer door. Hij heeft ontzettend last van zijn doorkomende kiezen. Hier kan hij natuurlijk niks aan doen, maar het breekt mij heel erg op. Hij is niet even een half uurtje wakker ’s nachts, maar hij is uren in de nacht wakker.

Half uur voor de wekker

De laatste nacht, voordat ik echt ben gebroken, valt hij een half uur voordat mijn wekker gaat weer in slaap. De eerste paar nachten heb ik dit goed vol gehouden. Maar na een week begon het mij toch wel heel erg op te breken. Aangezien ik er zelf nog 32 uur naast werk. Elke keer hield ik weer goede moed erin, dit zal hopelijk wel de laatste nacht zijn. Zelf lag ik al om 9 uur op bed, zodat ik ook nog een beetje kon slapen. Maar helaas, het mocht niet baten.

Stop, het is even te veel

Vorige week heb ik mijn breekpunt gehad. Midden in de nacht heb ik het situatie centrum (SITCEN) van defensie opgebeld. Zij zijn gelukkig 24/7 bereikbaar voor momenten dat je hun hulp nodig hebt. Ik belde ze in tranen op, ik wist niet meer wat ik moest doen. Ik ben uitgeput, mijn kind huilt al dik een uur en krijg hem niet stil. Net toen ik SITCEN belde viel hij uiteraard in slaap. Zij konden mij niet veel advies geven, aangezien ik alles al deed wat zij mij konden adviseren. Je kindje uit logeren brengen, zelf leuke dingen doen en ontspannen etc.  De enige 2 opties wat zij mij nog konden bieden is in gesprek gaan met een bedrijfsmaatschappelijk werker van defensie of kijken of ik even minder kon werken om deze periode door te komen.

Fijne gesprekken

Een gesprek aan gaan met een bedrijfsmaatschappelijk werker vond ik wel een eng idee. Maar ik heb dat afgelopen zaterdag toch gedaan. Hij gaf wederom aan dat ik er al alles aan doe om het voor mezelf iets makkelijker te maken. Vorige week heb ik nog een fijn gesprek met mijn leidinggevende gehad. Zij gaf aan dat ik goed op mezelf moet passen en mijn werk geeft mij even de ruimte die ik nodig heb. Want een fantastische werkgever heb ik, hier ben ik ze ontzettend dankbaar voor.

Ondertussen gaat het gelukkig al wel weer beter met me. De nachten gaan weer iets beter (even afkloppen). Maar slaapgebrek heb ik er wel aan over gehouden. Ik hou een naar gevoel aan mijn breekpunt over, heb het idee dat ik gefaald heb. Mijn karakter is dat ik altijd door wil gaan en pas stoppen als je er bij neer valt. Maar er bij neer vallen is geen optie in mijn situatie. Dus ik heb zelf op de rem moeten trappen. Dit is een leerpunt voor mij, zelf op de rem trappen.

Natuurlijk ben ik ook trots dat ik dit wel heb gedaan. Vol goede moed gaan we weer door, het is ‘maar’ een periode.  Meer verhalen van Lisanne > klik hier! Haar eerste blog lezen? Klik dan hier.

Reacties

reacties