Kamelenweeën

Op vrijdag, een week voor de uitgerekende datum, verloor ik de slijmprop. Of toch niet? Google wist het ook niet zeker. Zaterdag was het toch wel duidelijk dat de bevalling op gang kwam. Ik ging aan de slag met timen, maar kwam bij lange na niet in de buurt van het ritme waarin je de verloskundige mag bellen.

Ik was zo bezig met het timen van mijn slappe weeën dat ik me pas zondag realiseerde dat ik sinds zaterdag geen leven had gevoeld. Dus de verloskundige werd toch gebeld en die stuurde me door naar het ziekenhuis.

Daar werd het baby’tje in mijn buik gemonitord en ondanks mijn zorgen was alles in orde. Aangezien ik aangaf al sinds vrijdagavond weeën te hebben, wilde de arts mij toucheren om te zien wat de vorderingen waren. Nou daar kan ik kort over zijn; die waren er niet. 1 cm ontsluiting maar! Sinds vrijdagavond niet of nauwelijks geslapen en onregelmatig maar toch wel echt weeën hebben.

Ik was moe! Zondagnacht had ik het gevoel dat er echt iets gebeurde en belde weer de verloskundige. Ze kwam langs en constateerde dat ik nog steeds op 1 cm ontsluiting zat. Strikt genomen is de bevalling dan nog niet eens begonnen. Ik kon wel door de grond zakken. Zo veel pijn en voor niks. Ze stuurde de aanstaande papa er op uit naar het ziekenhuis voor een slaapmiddel voor mij. Hierdoor heb ik een soort van kunnen uitrusten de verdere zondagnacht.

Geen auto

Maandagmorgen hield ik het echter echt niet meer. De weeën waren echt onhoudbaar, maar nog steeds niet regelmatig. Ik voelde me zo’n zeur, maar ik heb toch de verloskundige weer gebeld. Die kwam langs en toen ze me zag is ze aan de eettafel gaan zitten en heeft alle ziekenhuizen in de stad afgebeld voor een plekje voor mij. Mijn wens was om in het geboortecentrum te bevallen, maar dat ging hem zeker niet meer worden. Het duurde voor mijn gevoel eeuwen, maar uiteindelijk kreeg ze het voor elkaar. Ik was welkom in een ziekenhuis aan de andere kant van de stad. We hebben geen auto, maar als je van plan bent te gaan bevallen bij het ziekenhuis waar je om de hoek woont, lijkt dat geen probleem. Als je naar de andere kant van de stad moet, wordt het al iets minder prettig, maar de taxi reed echt zo snel als hij kon.

Kamelenweeën

In het ziekenhuis werden in etappes allemaal toeters en bellen uit de kast gehaald. In eerste instantie was het de bedoeling om mij een slaapmiddel te geven zodat ik wat kon uitrusten. Dit lukte mondjesmaat. In de loop van de dag werd een ballonkatheter ingebracht om de ontsluiting te bevorderen. Dit lukte en niet veel later brak ook mijn water. Hierdoor werden mijn weeën zo hevig dat ik om een ruggenprik vroeg. De anesthesist en zijn assistente moesten van huis komen, waardoor het even duurde. Eenmaal gezet kon ik eindelijk weer mijn rust vinden. Ik had namelijk zogenaamde kamelenweeën zoals een lieve zuster zei. Ik had geen rust tussen de weeën, het zakte alleen wat af om vervolgens weer op te laaien. Op de CTG zag je inderdaad echt kamelenbulten.

Nog één uur de tijd

Om te kijken hoe de baby het deed werd er bloed bij haar afgenomen en werd zij goed in de gaten gehouden. Inmiddels kreeg ik ook volop weeënversterkers. Dit mocht echter niet baten, ik bleef steken op 6 cm ontsluiting. De gynaecoloog kwam langs en zei dat hij me nog één uur de tijd gaf om het zelf te proberen, daarna zou hij ingrijpen. Hij verliet de kamer om vervolgens na nog geen vijf minuten met een aantal verpleegkundigen haastig weer binnen te komen.

Terwijl ik losgekoppeld werd van alle slangen en in een operatieschort werd gehesen, vertelde de gynaecoloog aan ons dat ons meisje het niet zo fijn meer vond. Ze moest met spoed gehaald worden. In allerijl werd ik naar de operatiekamer gereden en na een paar minuten was ze daar: Mila! ♥

Mamalou blogt; een bijzonder gewoon mamablog

Mary-Lou blogt over het moederschap, haar liefde voor het dragen
en haar uitdagingen als (werkende) moeder van 3 kindjes. Ook blogt ze over haar verwondering hun drie opgroeiende kinderen, zaken waar ze tegenaan loopt als persoon of moeder, maar ook over leuke voorleesboekjes. Daarnaast heeft ze op dinsdag een rubriek waar ze enorm trots op is: draag(dins)dag.

Reacties

reacties