Mijn stoere kind wilde ineens een prinses zijn

Mijn stoere kind wilde ineens een prinses zijn. Ik moest gewoon even slikken. Het geeft niets hoor, maar ik had het zo niet verwacht van mijn stoere wijffie. Het meisje dat best een prinsessenjurk of K3 jurk aan wil, maar dan wel met sneakers. Dat meisje dat praktisch op een fiets zonder zijwieltjes stapt en wegfietst. 

Tot een paar dagen geleden. Toen ze ineens verdrietig werd. Waarom toen ineens? Geen idee. Er was, in mijn ogen, geen specifieke aanleiding. Ze keek gewoon ineens iets anders uit haar oogjes dan anders. Zoiets. Dus ik vroeg haar wat er was. De tranen begonnen langzaam te komen. ‘Ik wil een prinses zijn mama, je noemt me nooit prinses’.  Klopt. Zal ook niet snel gebeuren.

Mijn stoere kind wilde ineens een prinses zijn

Sorry, ik krijg jeuk van mensen die hun dochter ‘hun prinsesje’ noemen. Of nog erger; ‘Me prinses’, of ‘My princess’. Ieder voor zich hoor, maar ik zie dan een verwend nest. Ken je Sjakie en de Chocoladefabriek? Veruca, die een eekhoorn wil en nóg een pony, en, en, en, en….. dat vind ik ‘Prinsesjes’. Over het paard getilde, verwende nestjes. En nu vroeg ze er zelf om.

Even was ik uit het veld geslagen en wist ik niet wat ik moest zeggen. Oké, een beetje overdreven, maar ik wil bewust antwoorden. Niet dat ze geen prinses mag zijn. Al helemaal niet, omdat mijn vooroordeel haar niet hoeft beïnvloeden. Ze hoeft niet alleen maar stoer zijn, maar ik wil ook niet dat ze een op handen gedragen poppetje is. Of denk ik dan weer veel te veel na? Dat opvoeden is nog zo makkelijk niet. Het moet toch een beetje pedagogisch verantwoord en zonder kans op jeugdtrauma’s. Ik vroeg haar waarom ze een prinses wilde zijn. ‘Dan mag ik altijd mijn prinsessenjurken aan’. Aaaaaah, dat was het. ‘En als jij je prinsessenjurk aan hebt dan wil je graag dat ik jou prinses noem?’. ‘Ja, dan gaan we samen spelen mama’.

Helemaal goed! Samen spelen en Elynn in een prinsessenjurk, dat was de wens. Mijn stoere kind wilde ineens een prinses zijn, omdat ze had bedacht dat we dan weer iets hadden om samen te doen. Prachtig! We hebben afgesproken dat, wanneer ze om half vier thuis was, zij haar prinsessenjurk aan ging doen, ik haar prinses zou noemen en we samen een theepartijtje met echte koekjes zouden houden. Mijn stoere prinsessenmeisje was weer blij.

Theepartijtje met echte koekjes

Vrolijk en gerustgesteld ging ze weer naar school zich verheugend op haar jurk én het theepartijtje met echte koekjes, ze is een snoepertje. Ik bedacht nog, dat het jammer was dat ik geen prinsessenjurk had, dan was het helemaal in stijl geweest. Niet dat hij nu met de babybuik gepast zou hebben, maar vond het ineens wel een heel leuk idee en verheugde me sowieso op half vier, Thomas moest zich maar even vermaken, ik ging met mijn prinsesje spelen.

Om half vier stond ik blij op het schoolplein. Gezellig gingen we samen naar huis. Ondertussen kletsten we een beetje over hoe het op school was. Achter het huis, deed ik de achterdeur van het slot, ik draai me om, Elynn pakt haar fiets en roept: ‘Doei mama, ik ga voor het huis fietsen!’. Ik roep haar na of ze de afspraken nog weet. ‘Ja, mama, tot Lieke en niet verder, doeiiiiii!’. En weg is ze! Ik heb haar de hele middag niet meer gezien, ja, af en toe, om te zeggen waar ze was.

Niets prinsessenjurk, niets theepartijtje. Vrijheid blijheid, eigen gang! Met een smoezelig zwart snoetje, inclusief snotneusje, weer naar binnen, om etenstijd. Ik houd me nog steeds aanbevolen voor een volgende keer ♥

Reacties

reacties