Door Judith- Morgen ga ik echt beginnen. Een uitdaging…maar wel een hele grote uitdaging. Ik heb het over mijn kinderen. Even voor het beeld: Dochterlief van 10 is het meest sociale kind dat ik ken. Let op alles en iedereen, vooral op de kleinere kinderen, doet tegen iedereen aardig en vindt dat dan ook automatisch iedereen aardig tegen haar moet zijn.
En dan mijn zoon van 8. Een echte jongen, in alle opzichten. Probeert alles eerst uit en bedenkt dan later of het wel of niet handig was om het te doen. Heeft op school vriendenclubjes waar ruig mee gespeeld wordt en hij heeft mijn voorliefde voor gitaarmuziek geërfd. Ik hou zielsveel van ze. Ik vecht als een leeuwin voor ze als er hen onrecht wordt aangedaan en wil ze het liefst in een kooitje stoppen.
What was I thinking!
En heel soms, heb ik een heel zacht stemmetje in mijn hoofd die zegt :”Oh My God!!!! What was I thinking!” Ik dacht dat kinderen een verrijking zouden zijn in het leven, een hoop gezelligheid zouden brengen en vooral voor nog meer liefde in het huis zouden zorgen…
Maar oh, man, ik kom echt heel vaak bedrogen uit. Want mijn kinderen zijn meer dan de helft van de tijd met elkaar op oorlogspad. Wat zeg ik? Oorlogspàd? De Derde Wereld Oorlog kon hier nog wel eens beginnen. Dan zijn dertig lagen behang om ze achter te plakken echt niet genoeg.
Ach, en dan is mijn innerlijk geen zacht stemmetje meer, hoor. Mijn innerlijke stem verandert in een schreeuwende, in zichzelf kunnen toverende heks! Dan is het maar goed dat mijn kinderen haar niet horen schreeuwen en zien toveren!
Morgen ga ik echt beginnen
Nadat ik tot ongeveer 38 heb geteld, probeer ik al bemiddelend als de VN een enigszins bevredigende oplossing voor beide partijen te bereiken met leuke dingen in het vooruitzicht later op de dag (“maar dan moeten jullie wel lief blíjven”). Dit leuks is dan vaak een filmpje met wat lekkers erbij. Hiermee is ieder kind te paaien en die van mij dus ook. Meestal werkt dit een half uurtje. Vervolgens breekt de oorlog weer uit om een of andere futiliteit. Vaak iets in de trant van “Hij keek naar mij” of “Zij deed irritant”. Omdat ik gewoon een inconsistente moeder ben, die voortdurend haar eigen consequenties naar de kinderen toe ondermijnd, zitten we aan het eind van de dag gezellig met zijn drieën op de bank met wat lekkers.
Ondanks het geruzie de hele dag. Weg “gedrag-consequenties” . In alle eerlijkheid, puur omdat ik er dan klaar mee ben de boze moeder te moeten spelen en we de dag gezellig willen eindigen. Morgen, morgen ga ik echt beginnen met consequent zijn……….
Afbeelding broer en zus via Shutterstock
Consequent zijn is supermoeilijk vind ik. Vooral omdat kinderen niet meewerken!
Vlijtig Liesje onlangs geplaatst…De kunst van het weggooien