Vorige week zaterdag alweer, was het eindelijk zo ver. Onze jaarlijkse DoMoDo-dag. We hadden de invulling enigszins beperkt, het gaat al een stuk beter, maar ik ben natuurlijk nog wel aan het herstellen. Op zich gaat lopen prima, dat scheelt. En wanneer ik op mijn heup ga zitten in plaats van gewoon, dan is dat ook wel vol te houden. Toch merk ik wel dat ik nog heel moe ben. Stap één op weg naar een nieuwe tatoeage . Eentje voor ons alledrie.
Mama had een tijd geleden gebeld met Fineline Tattoo Emmen, om af te stemmen of we een afspraak moesten maken voor een ontwerp. Alleen al snel bleek er een hobbel op weg naar een nieuwe tatoeage, dankzij een misverstand. De reden dat we belden of er een afspraak gemaakt moest worden, is omdat we geen idee hadden wat we wilden. Onze bedoeling was om even samen met iemand te gaan zitten. Eén voor één aan te geven wat onze ideeën waren en dan samen tot een ontwerp te komen. Een objectief iemand met talent zou onze ideeën samen moeten kunnen voegen dachten we.
Helaas pindakaas
Misschien waren we daarin niet duidelijk genoeg geweest, want toen we dit bespraken bij binnenkomst, bleek het niet zo te werken. Ze vroeg of we onze voorbeelden wilden laten zien en die hadden we immers niet. M. legde uit hoe ze wel werkten, en dat kwam op ons heel logisch over, maar dat was juist de reden dat we hadden gebeld. Mama legde nog eens uit wat er telefonisch overeengekomen was, en dat we nu dus voor niks naar Emmen gereden waren.
Bij dat gesprek was M. niet aanwezig gaf ze aan, dus daar kon ze niets over zeggen. Klopt, maar zuur was het wel. Toen we met een “deksel op de neus”- gevoel weer buiten stonden, waren we er wel klaar mee. M. gaf nog aan dat in hun werkwijze we vertrouwen moesten hebben, maar dat was een beetje weg, door dat wederzijdse misverstand. Niets ten nadele van Fineline, maar puur door de teleurstelling. We besloten verder te kijken. Er zou toch iemand moeten zijn die kon brainstormen naar een ontwerp.
Op weg naar een nieuwe tatoeage
Dus we gingen verder op weg naar een nieuwe tatoeage, maar eerst maar even lunchen en misschien zelfs even met z’n drieën brainstormen. Aangezien we wilden lunchen in Klazienaveen, konden we in de auto nog wel even op het internet struinen. En Aniek keek ondertussen naar het adres en telefoonnummer van Tatoostudio Carolien een tatoeëerder waar vrienden van Aniek waren geweest en waarvan het resultaat goed was.
Op zich had ik al een tijd iets in mijn hoofd, maar ik had er niet bij stil gestaan dat mama en Aniek dat misschien ook wel mooi zouden vinden. Het bleek dus van wel. Van daar uit gingen we verder, wel of geen kleur, misschien iets met mandala. Hoe komen we er met z’n drieën in terug? Uiteindelijk waren we bij Carolien dus beter voorbereid. Dat was in haar voordeel en zoals we eigenlijk ook bij Fineline binnen hadden moeten komen (als we dat hadden geweten). Aan de hand van de verschillende foto’s vertelden we onze ideeën en daar kon ze wel wat mee.
En nu is het afwachten
Zondag heb ik de foto’s met een beschrijving naar Carolien gemaild, zij gaat nu een ontwerp maken. Deze mogen we (in tegenstelling tot de werkwijze van Fineline) komen beoordelen en dan maken we een afspraak voor het zetten. We hebben alle drie al een idee waar we hem willen hebben, wat er in de praktijk op neer komt dat die van mama waarschijnlijk wat kleiner wordt dan die van Aniek en mij.
Ik laat er verder niet te veel over los, om het nog even spannend te houden. Wanneer ze gezet zijn, zien jullie natuurlijk het eindresultaat. Dan vertel ik ook wat het verhaal er achter is. Ik vind het bloed spannend wat we te zien krijgen eind oktober en of het is wat we voelen. De afspraak om hem te laten zetten, zal trouwens niet eerder dan in april zijn, dus dat wachten wordt nog een dingetje.
Voor mijn moeder is het haar eerste keer, dus ik ben ook wel benieuwd hoe ze het ervaart. Heb jij ook tatoeages of zou je eentje willen? Of heb je er juist helemaal niks mee ♥
Afbeelding tatoeage via Shutterstock
