Toen ik zwanger was van Thomas was ik er van overtuigd dat er een meisje in mijn buik woonde. Bij zijn geboorte moest ik heel erg lachen, zij bleek een piemeltje te hebben een jongetje te zijn. Heerlijk vond ik het dat ons mannetje mij al die maanden voor de gek had gehouden. Dat vond ik ook zo leuk aan het ‘niet weten’. Tot het laatste moment spannend.
Ik vind het fantastisch om jongensmama te zijn. In de basis ben ik natuurlijk gewoon mezelf en daarbij mama, toch is een jongen heel anders en is het soms echt even switchen en verplaatsen in hem wanneer ik hem opvoed of help met dingen.
Tijdens de zwangerschap van Elynn wilde ik wel heel graag weten of er een meisje of jongen in mijn buik woonde. Ook omdat het de laatste keer was dat ik zwanger zou zijn en wilde weten hoe het was om het te weten. Daarnaast was het ook wel handig, want dan wist ik op tijd of ik nieuwe dingen moest aanschaffen of dat al het oude nog mee kon. Toen we hoorden dat we een prinsesje verwachtten stonden mijn nekharen meteen overeind. Sorry hoor, maar ik ben er niet zo van en als ik naar Elynn kijk, dan is ze zo niet mijn prinsesje.
Waarom ik meisjesmama zijn zo leuk vind
Maar waarom vind ik het nou zo leuk om meisjesmama te zijn? De allerleukste reden vind ik het tutten. Samen nagels lakken, ook oogschaduw willen wanneer ik me op maak. Blij worden van heerlijk doucheschuim. Ook een beetje parfum willen. Genieten. Bij het nagels lakken kruipt ze op schoot en knoedel’n we terwijl ze blij wordt van de kleurtjes.
Blij, Blijer, Blijst
Ze is zo oprecht ontzettend enthousiast. Thomas reageert als een man. ‘Kijk Thomas, je nieuwe schoenen”. “Cool,mam”. Twee woorden. Op zich natuurlijk ook genoeg hoor, maar toch, dan onze dame: “Oooooooooh, voor mij…..mama, wat mooooooi, dank je wel!” Oprechte blijdschap in haar ogen en gevolgd door een dikke knuffel! Bij boeken, bij kleding en vooral bij schoenen! Om op te vreten. Ook blij kleine dingen. Dat ze zonet in de winkel een peer mocht, toen ze er om vroeg. Stuiteren en helemaal happy naar de kassa. Ze is ook zorgzaam: “eentje voor mij en eentje voor Thomas toch mama?”, ik knuffel me suf.
Jezelf herkennen
Op zich geldt dat natuurlijk überhaupt voor je kinderen. Heel confronterend soms die spiegel. Ook heel leuk om iets te zien, waardoor je heel zeker weet dat jullie de ouders zijn. Wel bijzonder om typische meisjesdingen nu al terug te zien komen. Alsof bepaalde opmerkingen, reacties of gebaren genetisch bepaald zijn. Bizar, confronterend en onwijs grappig.
Het is ook leuk om nu ze ouder wordt haar eigen smaak te zien ontwikkelen, maar ook daar heel veel van mezelf in terug te zien. Geheel vrijwillig hoor. Ze grijpt en wijst op heel veel dingen die ik leuk vind en die ‘bij ons passen’. Ze heeft echt wel enige invloed, maar met begeleiding zeg ik altijd. Te koud is te koud en wordt opgelost met legging of vestje. Die mag ze dan best zelf uitzoeken hoor, dat wel. Als de legging echt afschuwelijk staat bij de jurk die ze wil, krijgt ze een keus uit twee anderen. Zo doen we dat.
Gedeelde liefde voor sneakers
We hebben allebei een voorliefde voor sneakers en gympies. Op zoek naar nieuwe schoenen voor ons kwam ik terecht op de website van Nelson. Een hele fijne webshop met een enorm aanbod kinderschoenen en ook een ruim aanbod van onze geliefde gympen. Ik vond het dan ook superleuk dat ze mee wilden werken aan dit artikel. Met Elynn ben ik samen voor de laptop gekropen, want samen winkelen, dáár houden we ook van. Ook dat maakt het meisjesmama zijn zo leuk. Ik zette een filter op geslacht en maat en hoepla een overzicht met alle beschikbare schoenen voor mijn meisje. In één oogwenk zag ze de ‘ooooooh joze met cupcakes!’, gevolgd door een heel vragend blij: ‘die wil ik wel mama, mag daaaaaaat?’ Haar snoetje toen ik meteen “ja” zei; onbetaalbaar!!!
Voor mezelf kozen we samen de witte Supercracks gympen. Voordeel van dit merk vind ik dat wanneer je je veters strikje ze niet heel dicht op elkaar zitten maar ze nog steeds mooi breed lijken. Ze lopen ontzettend lekker en zijn heel licht. Ze zijn een goede kleur wit! Niet roomwit, maar ook niet spierwit. Voor iemand die nogal gevoelig is voor kleur, steekt dat nogal nauw. De schoenen vallen op maat, dat vind ik ook fijn. Veertig voelt al zo groot en om dan naar 41 te moeten, dat is psychisch wel een dingetje…eentje waar ik me over heen kan zetten, maar als dat even niet hoeft, is dat fijn.
Stoer en zelfredzaam
De Vans passen ook precies bij haar. Stoere gympies, maar wel roze met cupcakes. That’s my girl. Powerpuff girl. Van kleins af aan klinkt hier al ‘zelluf doehoen’ door het huis en waag het dan niet haar te helpen. Leg haar kleding klaar en ze zorgt zelf wel dat het aan komt. Tijdens de evaluatie van de Peuterspeelzaal kwam het ook naar voren. Eten, doet ze al heel lang zelf, kan me niet herinneren dat wij haar gevoerd hebben. Echt niet. Wil ze iets dan zorgt ze dat ze het regelt.
Ze laat het kaas niet van haar brood eten en zij en haar broer zijn prima aan elkaar gewaagd, verkijk je er niet op. Daarom vind ik het zo leuk om een meisjesmama van dit stoere meisje te zijn. We hebben nu ook al de uitdagende heel van je vergende drama-meisjes-driftbuien, ik ben nu al bezig met haar positieve onafhankelijke zelfbeeld. Ook dat vind ik een soort van voorrecht.
Ik geniet er van om typische mama-meisje dingen te doen en kan me er nu al op verheugen dat we heel binnenkort echt even een dagje gaan shoppen in stenen winkels, tot die tijd vermaken wij ons online..
