Het was vandaag zo ver. Het bed was leeg. De man is vertrokken. Weer iets wat ik niet gemist heb aan zwanger zijn. Het lijstje is langer. Want behalve een roze wolk, spulletjes kopen en een kamertje inrichten, zijn er ook hele stomme dingen aan zwanger zijn. Ik bedoel, hoe stop je met snurken of hoe scheer je alles nog een beetje in model, wanneer je niets meer ziet.
Jullie weten inmiddels vast ook dat zwanger worden voor ons niet vanzelfsprekend is. Toch ben ik net als iedereen gewoon een moeder en gewoon zwanger. Er is dus ook elke dag dankbaarheid dat ik nog (veel of restjes) bloed onder mijn nagels heb. Ik één bom hormonen, zij gewoon kinderen. De dagen dat ze het er onder weggehaald hebben, daar houd ik me even over stil. Wetend dat het echt de laatste keer is, blik ik vandaag dus terug op wat ik niet gemist heb aan het zwanger zijn. Ik ben benieuwd of het herkenbaar is.
Inhoudsopgave
Wat ik niet gemist heb aan zwanger zijn
Laat ik beginnen met de reden dat de plek naast me leeg is en ik dus om zeven uur ’s ochtends een blog kan typen (met het licht aan). Het werd mijn man nu vast echt te veel. Hij pakte zijn kussen, een deken en vertrok. Naar de bank! Om in ieder geval nog een beetje uit te rusten. Nog iets van slaap te krijgen. Het is niet te harden en de nachten zijn bijna niet meer te doen. Waarschijnlijk de manier van moeder Natuur om je alvast te laten wennen aan gebroken nachten.
Snurken
Ik durf eerlijk te zeggen dat ik sowieso wel eens snurk. Niet elke avond, normaal gesproken, maar nu wel. Het is dus al een tijd lang elke avond hetzelfde ritueel. Na wat gemopper van René draai ik me op mijn goede zij en dan is het wel over. Het omdraaien gaat in de loop van de zwangerschap steeds moeizamer, maar nu is zelfs mijn goede zij, niet meer goed. De laatste avonden (net als bij de vorige zwangerschappen) wordt het hem gewoon niet meer. Hele bossen zaag ik om. Het verhogen van mijn hoofdeinde werkt als truc ook niet meer. Gevolg: René ligt op de bank en slaapt hopelijk wat. Ik slaap, maar verschrikkelijk onrustig dus ben bekaf. En van deze oplossing tegen snurken hoorden we helaas te laat.
Een goede houding vinden om te slapen
Op mijn buik gaat al een tijdje niet meer. Nu is dat niet mijn gebruikelijke houding, maar wat niet mag/kan, wil ik. Verder weten mijn benen niet meer hoe ze moeten liggen. Dat zal met mijn heupen/bekken te maken hebben. Verder moet ik dus rekening houden met de zij waarop ik lig in verband met het regenwoud. Dus ik lig heerlijk geforceerd op mijn linkerzij, met een kussen tussen mijn knieën (wel de ultieme tip trouwens!). Het is inmiddels zo ver dat verhouding buik/benen/heupen in de zijligging ook zoek is, dus ik schaf binnenkort een voedingskussen aan. Heerlijk ingenesteld met het begin onder mijn hoofd, het midden onder mijn buik en het uiteinde tussen mijn knieën.
Dromen
Ergens in de zwangerschap komen ze plotseling om de hoek kijken. Vanaf dan eigenlijk elke avond. Dromen. De meest bizarre dromen, over de gekste mensen, met de vreemdste dingen. Levensecht als altijd, dus moe wakker. Soms heel unheimisch, als het ook nog een nare droom was. Of zwaar geïrriteerd, omdat het een frustrerende droom is. Heel soms, baal ik er van dat ik wakker word. Dan is het lief en vredig en fijn waar ik ben. Juist dan wil ik blijven.
Moe, moe-der, moe-st
Dankzij alle irritaties en kwaaltjes en gedoe, ben ik moe. Gewoon wel klaar, geïrriteerd. Kan slecht twee dingen tegelijk, maar weet soms niet waar ik voor moet kiezen. Kan mezelf af en toe niet meer horen denken, maar moet dat soms voor drie. Er is meer slaap nodig, maar op bed lig ik wakker met het gevoel dat ik niet kan slapen. Veel aan mijn hoofd. Mijn lijf maakt het moe. Afleiding maakt me moe. Het feit dat ik af en toe een kneusje ben, maakt me moe. Grenzen komen dichterbij, lontjes worden korter. Niet alleen die van mij, ook die van mijn omgeving, we halen niet het beste in elkaar naar boven, maar vinden elkaar zó lief, dat maakt me verdrietig en dat kost energie. Daarbij kost negatieve energie, zoveel meer dan een beetje positiviteit, maar het groeit me op momenten boven mijn hoofd.
Bloedverlies
Door de druk van de baarmoeder en extra doorbloeding is er kans op bloedverlies. Ik kan daar elke keer toch weer van bang van worden. ‘Maar’ één miskraam, maar de schrik zit er goed in. Deze zwangerschap ben ik toch al iets angstiger. Net als de zwangerschap van Elynn, voelt dit zo gezegend en soms ook te mooi om waar te zijn. Dus er was die angst toen ik het bloedverlies op zich wel kon verklaren, maar het in deze weken ook een teken van een naderende vroeggeboorte kon zijn. Gelukkig besloot ik toch de VK te bellen en mocht ik komen.
Plassen
Vaak. Heel vaak. Sowieso eigenlijk elke keer wel als ik opsta. ’s Morgens heel vroeg, wanneer ik half wakker word en me graag nog even om wil draaien. Vroeger nog wel even op te houden tot ik weer wakker werd, nu moet ik! Snel ook, want die blaas is niet meer wat hij geweest is én de druk er op maakt het niet makkelijker. Welkom in het TenaLady tijdperk. Qua leeftijd kan ik gelukkig wel vast wennen dan, na je veertigste wordt alles minder toch?
Opgezwollen
Varkenspootjes. Ze zijn er weer. Ik probeer ze te verbergen met enkellaarsjes, maar draag zoveel liever sneakers. Die ook drama zijn, want veters strikken? Het wordt steeds lastiger met die megabobbel (nee, het zijn er echt geen twee). Die buik kan ik wel handelen, de rest is nog niet schrikbarend gegroeid. Maar als die enkels opzwellen, dan voel ik me een logge, opgezwollen zeug. Het is verschrikkelijk. Voelt ook vervelend an sich trouwens. Het loopt gewoon niet lekker.
Stress
Nog zo’n veertig weken. Tijd zat. Komt allemaal goed. Dan ineens nog maar dertig weken, maar ach, het meeste qua interne verhuizing ligt bij René en aan de financiën. En dat is toch eerst het belangrijkste. We hebben nog 30 weken joh. Zo ineens is het nog twintig weken. Voor René voelt het nog steeds als tijd zat. Voor mij iets minder. Nu helemaal, nog 12 weken en dan zul je net zien dat ik eerder beval natuurlijk. Babyuitzet, geen check, babykamer, geen vinkje. Er is nog niet veel af te strepen en ik voel de spanning met de dag groeien.
Naam uitzoeken
Ik schreef het al, het is een jongetje. Dikke prima, niks mis mee (ondanks dat één op vier vrouwen een voorkeur voor een meisje heeft). We moeten hem alleen ook kunnen roepen. Mini3 bekt niet zo lekker. Dus we moeten een naam. Een jongensnaam. Met eisen. Veel eisen. Oh, en dat we het samen eens zijn, dat is ook wel een dingetje. Het voelt als een onmogelijke opgave. Eenmaal bevallen, moet hij wel aangegeven kunnen worden. Last-minute tijdens het puffen iets verzinnen vind ik geen optie. Dus van namenlijstje naar namenlijstje. Van de namen van hoofdrolspelers tot de aftiteling. Namen spotten. Ik vind het spannend.
Dubbel gevoel
Ik heb vast nog wel iets wat ik niet gemist heb aan zwanger zijn overgeslagen. Zwangerschapsdementie is ook zo’n dingetje. Het begon met pindakaas in de koelkast. Inmiddels ben ik soms halverwege een zin vergeten wat ik wilde zeggen. Het hele zwanger zijn is zo’n dubbel gevoel, aan de ene kant kunnen de komende weken niet snel genoeg gaan, ik wil knuffelen, ik wil beginnen aan onze reis met z’n vijfjes. Het wachten om iedereen aan elkaar voor te kunnen stellen, duurt lang. Ook wil ik mijn lijf wel weer voor mezelf.
Aan de andere kant moet het nog even duren. Wegens de dingen waar ik wel van geniet. Omdat het de laatste keer is. Nog even wij met z’n tweetjes samen, deze derde keer gaat het soms gewoon een beetje aan me voorbij. En natuurlijk ook met het oog alles wat er nog moet gebeuren. Gelukkig treden de kwaaltjes niet allemaal tegelijk en dagelijks op. Er zijn goede dagen en mindere dagen. Zwanger worden is niet vanzelfsprekend, genieten van zwanger zijn ook niet elke seconde. Ondanks de blauwe wolk van geluk, omdat we zo ineens toch een gezin van vijf mogen worden.
En ook al heb ik het twee keer eerder gedaan, die bevalling zelf hè, daar ben ik ook nog niet helemaal klaar voor en op voorbereid. Praktisch én emotioneel. Je hebt er namelijk geen grip op. Het begint, het gebeurt, het overkomt je. Wat je ook van te voren hebt bedacht. Je kunt je er geen voorstelling van maken ♥
Afbeelding slapen met voedingskussen via Shutterstock
