De Best Nine van week 37 heb ik maar gelaten voor wat het is. Het was de bedoeling ze de maandag dat ik ze zou plaatsen te schrijven, dat is er niet van gekomen en vanaf dinsdag was meteen de hele week anders dan anders, dus kwam het er ook niet meer van. Ik laat het maar zo. Vanaf vandaag ga ik gewoon verder en daarom lees je nu (wel iets later dan je gewend bent) gewoon deze maandag de Best Nine van week 38. Een longread.
Het was een week met een voicemailbericht en telefoontje dat mijn hele verdere week op de kop zette. Ik ontmoette daardoor wel twee vrouwen met bijzondere verhalen. Werd geconfronteerd met mijn angst vooraf voor naalden en moest een aantal keren mijn verstand op nul en blik op oneindig. Het was niet helemaal alleen best. Er waren ook hele moeilijke momenten. Ik had heimwee naar mijn gezin, trotseerde mijn angsten en huilde mezelf in slaap in een ziekenhuis bed.
Inhoudsopgave
Best Nine van week 38
Bijzonder om te beseffen hoe veel ik van mijn man houd en hoe een volwassenen heimwee kan hebben. Gelukkig was ik thuis voor de vijfde verjaardag van mijn meisje én hebben we haar feestje met de familie kunnen verzetten. Ik vond het ook heel fijn om te zien dat de eerste grens gehaald was. Het eerste ronde getal. We zijn nog niet onder het eerste tiental, maar met deze mijlpaal was ik al blij. Ik ben alleen bang dat de (bed)rust voor een dompertje zorgt en ik weer een stukje terug gevallen ben. Maar ik heb wel zin om weer te beginnen, als alles hersteld is!
UMCG olé olé
Dinsdag ging dus de telefoon, maar ik had de oproep gemist. Gelukkig was de voicemail ingesproken! Planning UMCG, of ik binnen een half uur terug kom bellen. Dus dat deed ik maar. “Ik ga u vreselijk overvallen”. Zoiets vermoedde ik al. “Er was een uitvaller, u kunt morgen al terecht”. Gelukkig is er een vangnet en was het snel geregeld! Niet teveel tijd om er over na te denken en geen weg meer terug.
René ging dinsdag mee en wachtte braaf vanaf 11.00 uur toen ik er moest zijn, tot na 13.00 uur toen ik opgehaald werd. Eenmaal in mijn blauwe operatie jurk ging het snel, het bij hem weggaan. Wat een ontzettend naar, verdrietig moment. Toen ik met bed en al langs de wachtkamer kwam, haalde de verpleegkundige snel René, hij liep mee tot de lift, we zeiden dag en ik zag hem in de lift stappen en de deuren dicht gaan. Ik ging verder naar de voorbereidingskamer. Daar verstijfde ik van de zenuwen voor het infuus. Gelukkig kreeg ik warme dekentjes én viel het prikken van het infuus mee. Er was afleiding wat ik nodig heb en het was in één keer raak.
Lieve mensen
Vanaf daar was het wachten tot ik door iemand in een operatiepak gehaald zou worden. Al met al was dat tegen een uur of twee. In de gang met alle deuren naar operatiekamers kwam de anesthesist er bij. Wát een lieve vrouw! Ze liet me met zo’n goed en rustig gevoel de narcose inglijden. Fantastisch! Want hoe beter je er in gaat, hoe beter je er uit komt. Ook dokter Nijdam droeg daar aan bij. Heel concreet en rustig nam hij door wat er aan de hand én wat de bedoeling was. Hij begreep snel dat ik meer van daden dan woorden en weten wat hij ging doen was, dus hij hield dat kort en bij het noodzakelijke.
Ook de verpleegkundigen en verzorgers waren stuk voor stuk zorgzaam en aardig en wederom werd mijn respect voor mensen in de zorg hernieuwd. Het vooroordeel van groot, onpersoonlijk, massaal is bij mij nog nooit waargemaakt! Voor twee dagen waren de bezorgmaaltijden ook wel een strikje hoor. Heerlijk ontbeten, geluncht en een goed verzorgd diner gehad! De tekeningen van de kinderen waren een fijn uitzicht achter me en er zat zo veel liefde in.
De momenten dat ik afscheid moest nemen van René waren verschrikkelijk. Wat hou ik van die man! Onvoorwaardelijk wat heb ik een heimwee gehad naar hem, thuis en de kindjes. Wat voor monsters het soms ook zijn, ze zijn onmisbaar!
Bezorgservice
Heel stom was ik mijn stekker van de oplader vergeten. Wel een snoer mee, maar ja, daar red je het niet mee. Gelukkig kwam mijn lieve nichtje hem nog brengen mét een lief cadeautje! Tony, niet de hare, maar die van chocolade. Zo ontzettend lief
op de foto: 5 kilo was er af | aan het infuus | vlak voor de operatie | verwend door de kindertjes | fijne thuiskomst dankzij online vriendinnetjes | knuffelen | red velvet cake met Hello Kitty | fee met verjaardagskroon | volgens mij was ze wel blij met dit cadeau
Naar huis
Vrijdag zat mijn verplichte bedrust er op! Ondanks de katether heb ik heerlijk gedoucht en daarna kon ik wachten op mijn mannen. Ik kreeg nog een kopje koffie en zat een tijdschrift te lezen en met mijn buurvrouw te kletsen toen ze binnekwamen met z’n drietjes. Elynn had zwemles, dus zij kon niet mee, maar wat was knuffelen met die andere twee na twee en een halve dag al een feestje!
’s Morgens kreeg ik nog een geweldig telefoontje!! Van Tempo Team. Vanuit het ziekenhuis wilde ik niet terug bellen en toen ik eenmaal thuis kwam, was het uitzendbureau al dicht. Gelukkig vertelde het voicemail bericht genoeg: ik mag (nu helemaal zeker), voor een project, weer terug komen op mijn oude afdeling bij de opdrachtgever!
Online vriendinnen
Thuis lag er een pakketje van Greetz op me te wachten. In verband met de 18+ check durfde ik hem eerst niet open te maken waar de kinderen bij waren. Het bleek wel mee te vallen en het is zo fantastisch om te zien hoe goed vriendinnen die je nog nooit in het echt gezien hebt je zo ontzettend goed kennen!!! De inhoud van het pakje, het kaartje en de tekst in het kaart! Zo bijzonder Dank jullie wel meiden!!!
Mijn meisje vijf jaar
Op haar verjaardag kom ik later nog even terug, maar wat is ze al verwend en wat heeft ze genoten. Helaas moesten we haar feestje met de familie even uitstellen, maar zondag vierden we het wel in kleine kring met opa’s en oma’s. Ze genoot met volle teugen, van het lekkers op tafel, van haar taart, maar bovenal van haar cadeautjes!Zo enthousiast en blij! Eigenlijk kreeg ze ook alles wat ze gevraagd had dus het kon ook bijna niet anders. Het cadeautje waar ze niet om gevraagd had, maar wat ik verzonnen had voor opa Wubbo, daar bij stond ze zelfs met haar handjes voor de mond. Al het andere moest meteen op en aan Geweldig!
Het lijk ook alsof ze in de dagen dat ik er niet was, nog mondiger en nog groter geworden is! En ik ben trots! Heel trots. Stoer, lief, zorgzaam, dapper en eigenwijs #mijnmeisje
Het was een rare maar fijne week. Eentje waarin ik me tegelijkertijd eenzaam en heel geliefd voelde. Ook een week waarin ik weer heel dankbaar ben. Dankbaar voor mijn gezin en dankbaar voor alle hulp. Het is fijn om te weten, dat je er niet alleen voor staat ♥
