Ik schreef al eerder over Beat Bugs en vanaf het moment dat ze op Netflix verschenen zijn mijn kinderen helemaal fan en ik geniet er van om ze mee te horen zingen met ‘Lucy in de Sky’ en ‘I’m a walrus’. Het concept is redelijk briljant. Elke aflevering is geinspireerd door een nummer van The Beatles.
In de aflevering When I’m Sixty-Four reist Jay bijvoorbeeld door de tijd naar wanneer hij 64 is (bij deze aflevering heb ik met de kinderen ook een terugkerend grapje over ‘a bottle of wine’ want dát zingt hij nét niet) en wanneer hij in een glazen pot belandt zingt hij dat hij wel wat hulp van zijn vriendjes kan gebruiken. De liedjes worden o.a. gezongen door Sia, P!nk en Eddie Vedder. Zondag hadden we naar aanleiding van deze serie een Streamteamevent van Netflix.
Een geweldig avontuur, de reis naar het Netflix Beat Bugs event
Gisteren las je er vast al over in mijn weekoverzicht maar het was zo’n gave, vermoeiende, enerverende dag, dat ik er graag een apart artikel over schreef. Ook om al die ontzettend leuke foto’s te laten zien. We hebben genoten. Een hele dag met z’n drietjes en Joyce & Aron. Een avontuur met trein en boot! Geweldig. Ook leuk om eens andere bloggers te zien en sommige te spreken en de meiden van COOPR even in real life te ontmoeten. Voor de kinderen fantastisch, omdat ze nog nooit met de echte trein waren geweest, ontzettend genoten hadden van hun eerste event én dit event dus in het teken stond van hun favoriete serie van dit moment.
Onze reis begon al vroeg. Ik vond het best spannend. Buiten mijn comfortzone. Met z’n drietjes, ik verantwoordelijk voor allebei de kinderen en ik ben echt geen fan van de trein. Wel van het er in zitten hoor. Niet van het gedoe. Veendam – Groningen gaat nog, overzichtelijk, één rechte lijn. Dit was de eerste keer dat ik met de kinderen samen reisde, met de trein ging en zo’n lange reis. Hoe zou ik het doen en nog belangrijker, hoe zouden de kinderen het doen.
Wij waren voor de middag ingepland. Dus om 13.00 uur moesten we tegenover ‘Loetje’ staan. Om zeven uur ging de wekker, om tien over acht gingen we weg en om half negen zaten we in de trein. Ik had met Joyce afgesproken op het station en we waren er bijna tegelijk. Grappig om haar al te zien lopen met Aron. Het eerste stukje van de reis verliep voorspoedig. Zitten en in Groningen uitstappen.
STARBUCKS – TREIN II – ANDER TREINSTEL
Omdat we geen zin hadden om in Zwolle met vier tassen, drie kinderen en onszelf in twee minuten van het ene spoor naar het andere te rennen, maar niet later naar Groningen konden, hadden we even tijd tussen trein 1 en trein 2. We blijken allebei blij te worden van koffie en duiken met ons vijven Starbucks in. De kinderen zien meteen wat en schreeuwen om iets lekkers. Dikke prima dat lekkers, maar dat kan iets goedkoper. We beloven een bezoek aan AH to go, de kinderen gaan aan tafeltje en wij bestellen onze grande koffie. Daar blijken Joyce en ik ook ongeveer dezelfde opvoedstijl te hanteren, leuk en herkenbaar om te zien. Dan zoals beloofd naar de AH en op naar de trein. Perfecte plekken, twee vierzitters naast elkaar. Mama’s en tassen aan de ene kant, kinderen en kwartet aan de andere kant. Het gaat voorspoedig. Geen benul van tijd, geen idee meer waar we waren op dat moment maar ineens…..
In de andere coupé zien we een man in een gele werkjas, even daarvoor een onhoorbaar bericht via de intercom, de man komt dichterbij en mensen lopen uit de coupé. Wij blijken ook er uit te moeten, dit treinstel blijft staan en of we met vier tassen, twee vrouwen en drie kinderen éven snel in het andere overvolle treinstel plaats willen nemen. Wat moet dat moet. We willen immers nog steeds naar 020. We zien de drukte en besluiten al snel samen dat het belangrijk is dat de kinderen kunnen zitten. We zoeken niet verder naar plek, willen ons niet verspreiden en dus zitten de kinderen de verdere reis op een trap, ik op de grond (tot ik slaap in mijn been krijg) en Joyce op de beugel van de deur.
Ik baal als echte Nederlander. Je betaald voor een plek en dan krijg je dit. Er valt nog een meisje om, waardoor Elynn bij een hele lieve andere mama op schoot belandt. Gelukkig past ze de hele tijd al wat op Elynn als ik niet bij haar kan. Alle kinderen zijn van ons allemaal en daar moeten we allemaal voor zorgen. Mijn motto en niet vanzelfsprekend. Voor haar wel. Wanneer haar kinderen er bij waren had ze op hetzelfde gehoopt. Fijn dat te horen.
AANKOMST AMSTERDAM CS
Dan komen we aan in Amsterdam. Wat zijn we blij met de frisse lucht en de mogelijkheid om te plassen en te lopen. Op zoek naar ‘Loetje’ want er tegenover stappen we op de boot. Hoe het ons op de boot verging, dat lees je wanneer ik de foto’s van de fotograaf heb. Samen met mijn eigen foto’s komt er een mooi fotoverslag online.
Op de terugreis zijn we alle drie moe, gaar en klaar. Gelukkig is de timing perfect. We halen de trein van half vier, hoeven alleen maar over te stappen op Amersfoort, recht oversteken. Daar vinden we dankzij een behulpzaam gezin, allemaal een plekje om te zitten in een halletje en zo maken we de reis naar Groningen.
De reis Veendam – Groningen verloopt extra aangenaam dankzij een melige machinist en wat zijn we blij wanneer we onze mannen en de kinderen hun papa zien. Heerlijk thuis komen. Even eten, even zitten Beat Bugs kijken, dan onder de douche en bekaf, maar voldaan onder de wol. Dank jullie wel Joyce en Aron!
Het was gezellig!!
Joyce onlangs geplaatst…Back to school | Labels van mynametags + win