Eén van mijn ergste nachtmerries

Vanmorgen werd ik wakker uit één van mijn ergste nachtmerries. Mijn grootste angst leek uit te komen en ik stond er bij en keek er naar. Het beeld gaat maar niet van mijn netvlies…

Nu moet ik misschien eerst vertellen dat ik nogal levensecht droom. Wanneer ik bijvoorbeeld droom dat ik een marathon ren, zie ik niet alleen alle details, maar kan ik ook buiten adem wakker worden. Zo ook vanmorgen, vlak voor de wekker zou gaan. Ik ben er zo naar van. Misschien helpt het wanneer ik het van me afschrijf.Dit onbestemde gevoel wil ik kwijt, er zit een beklemmend gevoel in mijn hart en ik kom er niet van af.

Eén van mijn ergste nachtmerries

We zijn op een door ons zo geliefde roadtrip. In een voor mij vreemde kleine auto. Een sportmodel. Nog een vreemd detail: ik rook in de auto, én ik zie Thomas nog niet bij ons in de auto zitten. Het lijkt alsof we samen weg zijn. We hebben al een mooi stuk gereden en alles gaat voorspoedig. Tot we de bocht om rijden.

Er is een file met een afzetting, ik zie een witte auto met de neus onze kant op. Even lijkt het alsof we er tegen aan rijden, maar dan blijkt een stuk van de weg ernaast vrij te zijn gemaakt, de waarschuwingslampen van het bord zijn inmiddels uit, dus we denken zo door te rijden. Even verderop staat het toch staat vast en zien we dat men de auto uitstapt. We rijden een deel van de stilstaande auto’s voorbij en er lijkt niets aan de hand. Dan stoppen wij ook.

Langs de kant van de weg sta ik met René in het Nederlands te praten. Plotseling begint de vrouw naast ons tegen me te praten. Het is een Duitse vrouw en ze vraagt nogal onbehoorlijk iets, ik spreek Duits terug en vraag om een beetje beleefdheid. Haar dochter kijkt me vol ontzag aan en steekt haar duim omhoog wanneer ik klaar ben. Geloof dat ze het wel eens was met wat ik tegen haar moeder zei. Dat doet me toch goed. Ik voelde me redelijk ongemakkelijk, maar wat ik van mijn kinderen verwacht, verwacht ik helemaal van volwassen, beleefdheid, een beetje lief zijn voor elkaar.

Wachten op de trein

We kunnen toch allemaal niet verder met de auto blijkt en we moeten met de trein, daar staan we ineens op te wachten. Niet op een perron maar langs de kant van het spoor. In het gras. René en Thomas zijn iets naar voren, ik vind ze wel erg dicht bij de trein. Op dat moment komt de trein er aan en ik zie Thomas iets naar voren stappen/vallen. Gelukkig, een mevrouw in een gestreepte jurk houd hem met één hand tegen. Thomas staat nog naast haar, René iets er van af. Waarom ik niet naar ze toe loop, geen idee…

Dan een zie ik een razende trein, en vaag de mensen aan de kant. Een fractie van een seconde en dan zie ik ze niet meer. René en Thomas zijn weg doodsangst, paniek en wanhoop wisselen elkaar af, mijn hart staat stil en ik wil schreeuwen, maar er komt geen geluid.

De vrouw in de gestreepte jurk rent gebogen weg en ik kijk wanhopig, vol verdriet de trein na. Check het spoor. Niets. Dan dwalen mijn ogen naar rechts, ik zie iets maar kan het niet plaatsen. Twee benen… roerloos en ik sta aan de grond genageld. Ik zie een buffer voor de trein en mijn lieve man en prachtige kind liggen er lepeltje-lepeltje omheen gevouwen. En er gebeurt niets. Een seconde lijkt een uur, ik durf niet te bewegen. Bang voor wat ik zie, bang dat het voor altijd stil blijft.

Wakker worden

Dan zie ik René langzaam omhoog komen. Het duurt te lang voor ik Thomas zie bewegen. Ik ben zo bang en verdrietig. En dát is het gevoel waarmee ik wakker word en ik kan alleen maar huilen. De angst claimt mijn hart. Dan besef ik langzaam dat ik in bed lig, met René naast me en Thomas veilig en warm in zijn eigen bedje.

Ik kan niet wachten tot ik zijn voetjes op het laminaat hoor, hij langzaam naar halfslapend naar me toe komt en bij me kruipt. Om hem en mezelf te vertellen dat alles goed is, terwijl ik de bovenkant van zijn koppie kus. Al zal ik dat niet hardop doen.

Foto spoor via Shutterstock

Reacties

reacties