Door Jeannet – Wij zijn net voor het eerst grootouders geworden van Lou. Een lief klein meisje, dat in het begin van haar leven best veel huilde. Naarmate de 3 maanden vorderden werd het gelukkig minder en kregen de ouders weer wat adem. Maar het was een intense periode. Als grootouders weet je nog heel goed hoe die begintijd met je eigen kinderen was en je weet ook nog wat je op bepaalde momenten deed. Dus bij elk scheetje en huiltje van het nieuwe kleinkind hebben de grootouders een oplossing of een antwoord. En dat kan super irritant zijn. We willen dolgraag oppassen op ons nieuwe kleinkind, maar hoe doe je dit zo goed mogelijk? Hoe voorkom je dat het gaat irriteren.
De bevalling van het eerste kind
Je weet het nog goed van vroeger: je bent net bevallen van je eerste kind en alle vrouwelijke visite komt met hun eigen bevallingsverhaal. Begrijpelijk, want het is tenslotte een van de hoogtepunten van het leven. Sterker nog, misschien is het wel hét hoogtepunt. Niets is zo intens als het geven van leven en van baren.
Gevraagd en ongevraagd advies moeders
Moeders en schoonmoeders hebben ook hun eigen bevallingsverhalen en willen die graag vertellen. In het begin is dat nog wel leuk om te horen, bijvoorbeeld het verhaal van de geboorte van de vader van de baby. Maar wat op dat moment begint, blijft wel voortduren: het gevraagd en heel vaak ongevraagd advies geven. Dat kan ook bijna niet anders. De grootouders hebben tenslotte hetzelfde pad gevolgd, op een andere manier en in een andere tijd, maar het is logisch dat ze hun verhalen ook willen delen.
Irritante versgebakken oma
Als versgebakken oma merk ik dat ik mezelf al een beetje irritant begin te vinden. Elke keer heb ik iets te vertellen over mijn eigen tijd met mijn baby. De laatste tijd probeer ik me in te houden. Het is trouwens trouwens ook dat ik me irriteer aan de opmerkingen van opa, die doet hetzelfde als ik. Die nieuwe opa kan dat nog beter dan ik 😉
Oppassen op kleinkind
Binnenkort gaan we tweewekelijks oppassen op kleinkind Lou. Maandag wordt een vaste oppasdag. Wij gaan naar het huis van mijn schoondochter en zoon. Terwijl de beide ouders boven zitten te werken,houden wij beneden onszelf bezig met onze nieuwe taak. Hoe zal dat gaan? Want natuurlijk proberen we het zo goed mogelijk te doen zoals wij denken dat goed is. Maar we willen ook de wensen van de ouders. En waar Lou nu goed op reageert bij papa en mama, zal het voor haar ook weer heel anders worden, als ze met ons moet leren om gaan en vice versa. Dat zal zeker wennen zijn.
Gaan we het oppassen doen op onze manier of gaan we het doen, zoals de ouders willen dat we het doen. Met andere woorden: zijn wij een oppas die irritant is of zijn we blij dat we elkaar kunnen helpen? Hoe moet je aanwezig zijn zonder al te opdringerig te wezen?
Gaat dat irritante duiveltje op mijn schouder zijn mond houden of blijft het lastig, die tweespalt? Hoe denk jij daar over? Heeft hier iemand ervaring mee?
 | Gastblogger Jeannet van All Kinds of Things beschrijft in dit persoonlijke artikel heel herkenbaar haar gevoelens over het oppassen op haar eerste kleinkind. All Kinds of Things is een online magazine voor zestig plussers die zich veertig voelen. |
Op zoek naar een cadeautje voor die lieve oppassende opa en oma:
Cadeau inspiratie voor opa’s en oma’s
Afbeelding moeder en kind van Katie Emslie via Unsplash
