Door Carin – We zijn er bijna met de neven van Eus, want deze week keek ik naar de laatste aflevering van ‘We zijn er bijna’, ging ik met Özkan Akyol, ook wel bekend als Eus, op bezoek bij zijn neven in Turkije en ging ik al zappend zomaar ineens een jaar of 20 terug in de tijd. Als het leuke tv is, zijn de afleveringen zomaar weer voorbij. Jammer is dat! Zo ook bij het gemoedelijke ‘we zijn er bijna’. De laatste aflevering alweer en dan zitten de 3 weken kamperen er al weer op. Het lijkt je eigen vakantie wel. Gaat altijd te snel voorbij!
Deze week begon de reis met een aantal overnachtingen op een natuurcamping in Siera Maria, het stadje waar het kasteel van Don Pedro is gevestigd. Een prachtige camping, met voor de meeste kampeerders 1 klein nadeel: de paarden die naast de caravans grazen. En paarden en hitte staan garant voor 1 ding: barstensveel vliegen. Er werd dus flink wat afgemept voor de caravan.
De laatste aflevering van We zijn er bijna – seizoen 2022
Natuurlijk werd het kasteel ook bezichtigd. Eenmaal boven maakt Thea meteen een foto van de pilaren, want hé, ze zullen er maar aan twijfelen of je wel boven was. Thea neemt het keiharde digitale bewijs weer mee naar beneden.
Sjaak en Thea – We zijn er bijna 2022
Omdat het toch wel erg warm is, gaat de groep zwemmen. Maar Sjaak wil niet. Sjaak vind zwemmen een regelrechte rotramp. Zwemmen is voor de viskes, aldus Sjaak. Nou Sjaak, ik weet niet hoe Thea jou op het netvlies heeft, maar zwemmen moest je…
Aardrijkskunde en het binnen- en buitenwerk
Terwijl Sjaak kermend en tegensputterend het water in ging, bereidde reisleider Ger zich voor op zijn lezing over de Oekraïne. Ger is al 40 jaar zeer geïnteresseerd in de Oekraïne en weet er alles van. Hij hangt zelfs een landkaart aan de luifel en heeft een heuse headset. Denk je dat je 3 weken op vakantie gaat, beland je pardoes in de aardrijkskundeles van Ger. En het is al zo warm!
Eigenlijk is dat reizen heel simpel volgens Jos en Mirjam: de 1 doet het binnenwerk, de ander het buitenwerk. En als Jos dan een seintje krijgt van de regie binnen, mag het water en de electra eraf. En dat is dan weer bijna het sein voor “lift off’. Oftewel: rijden met de karavaan.
Camping De Snelweg
Dat deden Jan en Willy ook. 20 kilometer, op weg naar de volgende bestemming. En toen vond de auto het genoeg. Zo sneu om te zien hoe Willy hartverscheurend stond te huilen op de vluchtheuvel.
Een paar dagen voor het einde van de vakantie moet je de groep ineens verlaten. Dat gun je niemand. Een vervelend einde van hun reis. Maar een echte kampeerder heeft overal een oplossing voor: aan de rand van de snelweg draait Jan de luifel uit, zet er twee stoeltjes onder en wachten maar op de afsleepdienst. En mooi dat je op camping De Snelweg ineens geen last meer hebt van de vliegen! Alle nadeel hep z’n voordeel!
Eenmaal aangekomen op de nieuwe bestemming hebben Gerard en Ien problemen met het stroom. Wèl stroom, géén stroom, wèl stroom, géén stroom.. een kabelbreuk dus. Terwijl Gerard het probleem probeert op te lossen, zorgt Teun voor de maaltijd. Vol trots vertelt zijn vrouw dat haar Teun ‘de brader’ is en dat er Spaanse worstjes op het menu staan. En als Teun als brader aan de skottelbraai staat, liggen de worstjes te sidderen. Eh… Teun? Sidderen doe je van angst en dat zal toch wel meevallen? Liggen ze niet stiekem te sudderen?
Cuenca
De groep geniet in Cuenca. Ien vindt het net een buitenmuseum, oftewel een openluchtmuseum en Anke weet het zeker: de wereld is mooi en zéker groter dan Spijkenisse. Maar wonen in Cuenca? Nee dat niet.
In het plaatselijke klooster zingen de slotzangers voor de wereld, de vrede en de mensheid. En net toen ik dacht ‘nou. De wereld en de vrede’.. zei mijn man ‘die slotzangers moeten écht over op een ander repertoire, want deze nummers werken niet.. de vrede is toch ver te zoeken en de mens wordt er ook bepaald niet vredelievender op. Of hij gelijk heeft!
De reis eindigt met een afscheidsetentje met daarbij het onvermijdelijke zelfgecomponeerde lied voor Ger en Evelien, de beide reisleiders. Na wat ritsen, duwen, draaien en trekken worden de caravans voor de laatste keer achter de auto’s gehaakt en is het tijd om te gaan. Nog een laatste nabrander dan? Ton eet geen kroketten. Zonde van zijn goddelijke lichaam. Genoteerd Ton.
De neven van Eus
Gisteravond reisde ik met Eus mee naar zijn neven in Turkije. En Eus heeft nogal wat ‘neven’! Eus reisde af naar zijn neven, om het land iets beter te begrijpen. In het programma zie je bijzondere ontmoetingen met verschillende mensen die op hun manier het karakter van het land schetsen.
In elke aflevering is een ander thema te zien. Ging het vorige week over de noodzaak van vlees in de Turkse keuken, waarin ‘kebabcici Yalcin’ de show stal (zijn instragramaccount is zéker een kijkje waard’!) gisteren ging het over de minderheden in Turkije. Een programma dat wat mij betreft absoluut de moeite waard is. Wie volgende week wil kijken: Eus duikt volgende week in het toerisme.
Das Traumhotel
En dan nog even een sprong terug in de tijd. Al zappend stuitte ik gistermiddag op de Duitse tv ineens op een heel bekend gezicht. Ik moest 2 keer kijken, want het gezicht was toch écht wel een jaar of 20 jonger dan ik het ken. En dus bleef ik hangen om te zien of het nou écht klopte.
En het klopte. Ik heb het over het gezicht van Hans Sigl, vooral bekend als Der Bergdoktor. Maar voor wie dat niet kent: op dit moment is hij in Duitsland hét gezicht van de Duitse variant van de Slimste Mens, ook wel der unfassbar schlauste Mensch der Welt. Ik bleek te zijn beland in een aflevering van das Traumhotel, waarin Hans zijn opwachting maakte als veel jongere acteur. Mijn nieuwsgierigheid was gewekt. Het bleek om een 17 jaar oude aflevering te gaan.
❥ En het is toch best knap dat een 17 jaar oud programma op prime time wordt uitgezonden en ook nog eens een flinke hoeveelheid kijkers treft! Ik ben erg benieuwd waar in volgende week weer in beland!
Afbeelding Neven van Eus via BNNVARA
