Het is net drie uur ’s nachts zie ik als ik op mijn telefoon kijk. Mijn vliezen zijn zojuist gebroken en hoewel ik er al weken naar uitkijk vanwege mijn pijnlijke bekken, gieren de zenuwen nu plots door mijn lichaam. Het gaat echt beginnen! Straks hebben we ons tweede meisje bij ons, hoe zal ze zijn?
Mijn vriend bromt iets over een generale repetitie als ik hem probeer te wekken, omdat ik al wekenlang zeg dat het volgens mij begonnen is.Gelukkig heeft hij al vrij snel door dat het nu menens is en belt de verloskundige.
Tijdens de controle voelt ze dat onze baby nog niet is ingedaald en ik moet terug naar bed. ‘Ga maar even slapen, over een paar uur kijken we wel of daar verandering in is gekomen’.
niet alleen vruchtwater maar ook bloed
Ik vertrouw het niet helemaal zodra ze terug naar huis is. Ik verlies niet alleen vruchtwater maar ook bloed en besluit opnieuw te bellen. Ze komt direct weer terug en besluit dat ik per ambulance naar het ziekenhuis moet: ze mogen me nu alleen nog liggend vervoeren. Ergens vind ik het nog wel leuk. Dik ingestopt lig ik bovendien best lekker op de brancard, een verademing na ons eigen (te lage) bed met verouderd matras. De zenuwen hebben inmiddels plaatsgemaakt voor gezonde nieuwsgierigheid en enthousiasme. Ondanks de omstandigheden heb ik er zin in. Alleen ons meisje vindt kennelijk dat we geduld moeten hebben.
De verpleegsters geven een infuus waarmee de weeën moeten worden opgewekt, maar dat indalen blijft nog steeds uit. Gelukkig is er met haar verder niets aan de hand, maar ik krijg steeds meer pijn en zonder resultaat is dat behoorlijk frustrerend. ‘Moet je plassen?’ vraagt een verloskundige nog maar eens. ‘Niet dat ik weet, ik ben net nog geweest’, vertel ik haar, maar wil het voor de aardigheid nog weleens proberen. Ze vertrouwt het toch niet helemaal en brengt daarom een katheter aan. Dat leidt bijna tot een vloedgolf van maar liefst 800 cc! Tot zover mijn eigen inschattingsvermogen.
Weeënstorm
Vanaf dat moment gaat alles in razend tempo. De vrolijke sfeer waarin mijn vriend en ik tot dan toe samen zaten te geinen, is volledig verdwenen. Dit is serieus! Ik beland in een weeënstorm, raak behoorlijk chagrijnig van de pijn en word vervolgens ook nog eens enorm misselijk. Tegen alle voornemens in schreeuw ik om pijnstilling (pethidine) en krijg het, al duurt het gevoelsmatig uren voor ze eindelijk de beslissing hebben gemaakt die spuit ook echt in mijn bovenbeen te zetten. Alleen heeft het medicijn weinig kans om daadwerkelijk voor effect te zorgen: enkele minuten na de injectie volgt de persdrang al.
En een paar weeën later ligt ze op mijn buik. Met 37 weken en twee dagen hebben we er een gezonde dochter bij. Straalverliefd kijk ik naar haar. Straalverliefd en inmiddels versuft door de medicinale roes.
Ik ben Merel, blog op Lotuswritings.nl en woon samen met Ro. We hebben samen drie dochters ( 1, 1 en 9 jaar). Geen dag is hier hetzelfde, dus we vervelen ons nooit. Daarom ben ik gaan bloggen over ouderschap met temperamentvolle meisjes, chronisch slaaptekort en opvoedkundige raadsels.
