Normaal begin ik zo vaak de week met een artikel over mijn strikjes van de week er voor. Ze waren er ook echt. Nu is niet normaal. Leven en dood, een lach en een traan, humor en verdriet, ze lagen dicht bij elkaar de vorige week. Life is for the Loving ( bijzonder, ik wilde living typen, dit maakte auto correct er van, ik ga er voor!) maar nu voelt doorgaan, alsof ik iets verdring.
Het was een week van uitersten: twee uitvaarten, Sint Maarten, nieuwe tatoeages, Parijs, intocht van Sinterklaas. Ik wilde bloggen, ik moest schrijven, maar wat voelde het verkeerd om dat gewoon te doen, weer verder te gaan met “het leven van alledag”. Alsof ik doe alsof er niets gebeurd is. Ook vandaag voelt het zo. Want behalve het afscheid van Pake dinsdag was er nog dat andere afscheid vrijdag. Vandaag begin ik dus niet, alsof er niets gebeurd is, met mijn strikjes, ik schrijf echter ook niet over Parijs. Niet nu.
Afgelopen week kreeg ik namelijk een telefoontje over een berichtje in de krant. Als ver van je bed ineens dichtbij komt. Zo’n moment. Het bericht over de man of de vrouw die overleden is, op welke manier en van welke leeftijd dan ook, is altijd verschrikkelijk verdrietig, maar wanneer je eigen woonplaats in het bericht staat en de oorzaak van het overlijden onbekend is, komt het nog meer binnen! Het is alleen bij het lezen van het bericht geen moment tot me doorgedrongen dat ik haar zou kennen, het drong niet door dat het over een 38 jarige vrouw ging en ze dus mijn leeftijd had.
Tot het telefoontje. Even geen zin om te praten, even rust, als het belangrijk is spreken ze voicemail wel in. Het was dus belangrijk. Mijn gevoel zei wel dat ik meteen moest gaan luisteren naar het berichtje op mijn voicemail. Mijn gevoel zei ook dat ik meteen terug moest bellen. Toen het bericht. Sprakeloos.
Op vrijdag de dertiende heb ik het leven herdacht van een meisje dat ik kende op de mavo. We waren met een groepje van vijf veel samen. Dat meisje was op vier november nog een vrouw van 38 met liefde, leven en kindjes, net als ik. Die woensdag ging ze slapen en op donderdag werd ze niet meer wakker. Een mama verloor haar dochter, een man zijn zus en een andere lieve man vond in haar zijn soulmate, maar moest veel te snel afscheid nemen. Over het verdriet van en voor de kinderen wil en kan ik eigenlijk niet te veel nadenken.
In de kerk was te zien hoe ontzettend veel mensen ze geraakt heeft. Tijdens de dienst zag ik alleen maar het meisje met de grote glimlach en de nog grotere ogen. Mooie herinneringen kwamen terug. Ook verdrietige. De uitvaart was in dezelfde kerk als waar we de afscheidsdienst van haar vader bijwoonden als klasgenoten op de mavo. Het vind geen plekje. Het blijft onwerkelijk. Het meisje met de grote glimlach en nog veel grotere ogen is er niet meer.
Natuurlijk hadden we elkaar veel te lang niet gezien. Tot een tijdje terug, ze liep zomaar voorbij mijn werk. Het duurde even voor ik het doorhad. Heb haar daarna als een viswijf na geroepen. Ze kwam binnen en de jaren verdwenen, de twee mavo-meisjes waren even terug. Fijn. We spraken over een reünie van ons groepje. Stel niet uit tot morgen…..
In de dienst herkende ik het meisje van vroeger, zoals ik me haar wil herinneren, ik ga met een warme glimlach terug denken aan haar grote glimlach, haar nog grotere ogen. Ook denk ik terug aan de kleine dingen. Bijvoorbeeld het goede cijfer voor muziek wat ik aan haar en Anne-Marie te danken had. Met z’n drieën moesten we zingen, zij en Anne deden dat prachtig, ik playbackte voor de zekerheid. We kregen een acht.
Lieve Hilly, see you when i get there!
♥MJ
Ik zit nog steeds op de Mavo… <3