We moeten weer! Een naam, voor een jongen. Meisjesnamen te over. Voor een jongen is het drama. Wat jij bedenkt zitten ze voor hun leven aan vast. Het zet je aan het denken. Zou je liever een andere naam hebben? Het antwoord is nee! Ik houd van mijn naam! Ondanks dat niet iedereen hem meteen door heeft. Ondanks dat ze het wel eens een jongensnaam vinden.
Snap ik ook niet, maar ik zal straks een situatie schetsen, waar ik tegen aan loop. Het is voor mij inmiddels een naam met een verhaal. Altijd al geweest, maar sinds 2009 emotioneler, krachtiger, mooier. Hoe ik bij de vraag kom zal ik eerst even toelichten. Een vriendin heeft de prachtige inspirerende scheurkalender van Flow. Elke dag deelt ze een foto en elke dag heb ik het idee dat ik iets met de vraag wil. Dus dat doe ik gewoon. Omdat het kan. Via mijn blog. En deze vraag was de eerste die ik weer tegen kwam in mijn opgeslagen foto’s. Die zijn dus door haar gemaakt.
Zou je liever een andere naam hebben
Ondanks dat er vroeger nooit spullen met mijn naam te krijgen waren en ondanks onderstaande soms dagelijkse situatie: ‘Nee’. Maar een gemiddeld gesprek wanneer iemand mijn naam vraagt, gaat zo:
‘Mag ik dan nog even uw naam noteren?’
‘Marjo, van de klantenservice’
‘Mario, dat is toch een jongensnaam’ ‘Niet wanneer u het met een J van Johan schrijft’. Ik spel het voor de zekerheid. ‘M-A-R-J-O’.
‘Oh, Marja’
‘Nee. Marjoooo’ Het valt even stil.
‘Marjolein zonder lein’
‘Oh, Marjo! En daar werkt er zeker maar één van bij jullie’
….wat denkt u zelf?
Mijn naam komt niet vaak voor. Er zijn een aantal Marjolijnen en Marjoleinen die zichzelf de naam geven. Hadden je ouders je maar zo moeten noemen. Ik heet dus echt zo. Althans mijn officiële roepnaam is Marjo. Mijn doopnaam geeft de emotionele lading er aan mee.
Vernoemingen zoals het hoorde
Vroeger was het heel normaal om je kinderen te vernoemen. In ons geval: de eerste dochter naar de moeder van de moeder, de tweede dochter naar de moeder van de vader. Mijn oma was een M.J. en dus werd ik ook een M.J. Maar een Martha of een Johanna werd ik (gelukkig) niet. Zie je wat er is gedaan? Eerste drie + eerste twee. En mijn moeder maar roepen dat ze niet creatief is.
Nu mijn oma overleden is, draag ik haar naam met extra trots en brengt de afkomst van mijn naam zo’n warm gevoel met zich mee. Ik vind het bijzonder en zij was een bijzondere vrouw. Soms kort door de bocht, streng maar rechtvaardig en altijd warm en betrokken. In het dorp zei mijn achternaam (mijn vader is een Groninger) bijna niemand iets. Noemde ik dan ‘van wie ik aine was’, dan was het duidelijk. Of van de schilder Teun of van mijn oma. En dan wisten ze ook wel wie mijn moeder is.
Ik vergeet nooit meer (en mijn oma vond het ook een prachtig verhaal) dat ik me tijdens de diplomauitreiking naar haar omdraaide (meerdere oud-klasgenoten zijn vernoemd) en tegen haar zei (na het horen van een aantal bijzondere namen): ‘Oma, wat ben ik blij dat ik naar jou ben vernoemd’. Want nee, Martha Johanna heten is zo gek nog niet. En jij, zou je liever een andere naam hebben?
♥MJ
In het echte leven heb ik een unisex naam, net zoals mijn man. Hoewel ik vroeger mijn naam altijd heb moeten verdedigen ‘nee, mijn mama wilde niet liever een jongetje’, levert het nu soms grappige situaties op (vooral als mijn man er bij is). Op papier (dus zonder foto) kan de vraag gesteld worden of het nu 2 mannen, 2 vrouwen of man én vrouw zijn. En dan volgt nog de vraag, wie draagt welke naam… Ik heb veel problemen gehad met mijn naam, maar nu kan ik de charme ervan wel inzien 🙂
Rose onlangs geplaatst…Goede Opvoeding = Goede Manieren