Kim wil met blog meer aandacht voor haar zwangerschap met HELLP syndroom en met name voor moeders die een zwangerschap met het HELLP syndroom hebben gehad. Die donkere zwarte wolk, om mensen laten weten wat het nu eigenlijk is. Ze blogt zelf op de Bloggende Mama’s.
Door Kim – 12 oktober 2017 – Het moment dat je ontdekt dat je mama wordt. Wat een ontzettend magisch moment is dat. Nu kon voor ons de roze wolk en het genieten van onze kleine spruit gaan beginnen, van oktober 2017 t/m april 2018. Helaas was niets minder waar. Vanaf het begin verliep de zwangerschap al niet geheel vlekkeloos. Het begon al met ontzettende moeheid. Zo moe dat mijn dagelijkse bezigheden eronder lijden. Werken ging vanaf de 7e zwangerschapsweek dan ook al niet meer.
Meerdere kwaaltjes kwamen er continu bij. Hoofdpijn, misselijkheid, bekkeninstabiliteit. Het hield maar niet op. Tijdens mijn 24ste zwangerschapsweek kreeg ik ineens een drukkend gevoel net onder mijn borsten en achter op mijn rug tussen mijn schouderbladen. Niks was op die momenten mogelijk. Zitten, liggen en staan waren allemaal geen fijne posities. Nachtenlang ben ik wakker geweest omdat ik zeer kortademig was en amper lucht kreeg van de druk.
Niet vol te houden
De verloskundige dacht gelijk aan zwangerschapsvergiftiging en begon met het meten van mijn bloeddruk. Er leek niets aan de hand te zijn, mijn bloeddruk was echt prachtig. De druk bleef aanhouden en de weken verstreken.
Toen ik 29+5 weken zwanger was, nogmaals mijn lichamelijke klacht bij de verloskundige neer gelegd en daarbij aangegeven dat ik dit niet langer vol hou. Ik kreeg een verwijzing om bloed te gaan prikken in het ziekenhuis. Daar kwam de uitslag: Iets wat verhoging, maar niks om je zorgen om te maken. De komende 1,5 week staan we wel onder controle in het ziekenhuis en daarna zou worden bekeken of ik weer terug kon naar de verloskundige.
Allerlaatste controle in het ziekenhuis
24 april 2018. Onze allerlaatste controle in het ziekenhuis voordat we terug mochten naar de verloskundige. Daar kwamen weer de bloed uitslagen. Ze bleken verslechterd ten opzichte van de vorige keer. Net als mijn bloeddruk, te hoog! De gynaecoloog besloot om me te laten opnemen in het ziekenhuis met zwangerschapsvergiftiging. Ik moet gelijk blijven. De arts raadt aan om me longrijpers te geven, want als het kindje te vroeg komt dan hebben we er alles aan gedaan dat ze zelfstandig kan ademen. Ik hoor mezelf nog denken: “Wat? Eerder komen? Longrijpers? Nu al? Het is nog veel te vroeg”.
Mijlpalen
Vanaf dat moment stellen we voor onszelf mijlpalen. De eerste is 26 april. Dan zijn we 32 weken zwanger, we mogen bevallen in het ziekenhuis waar we op dat moment zijn.
25 & 26 april 2018 – … Daar lig je dan. In een ziekenhuisbed met de stempel zwangerschapsvergiftiging. De druk tussen mijn schouderbladen en onder mijn borst was weg. Ik voelde me kiplekker. Maar ik mocht niks! Een kamer van 4 bij 4, niet de afdeling op, niet even naar het restaurant en niet even naar buiten. Opgesloten voelde ik me, maar ik wist ook dat het voor een goed doel was. Tevens heb ik nu mijn eerste mijlpaal behaald, we mogen bevallen in het ziekenhuis waar we op dit moment zijn. Voor ons een hele opluchting, want naar een ander ziekenhuis wil ik niet.
27 april 2018 – daar is het weer. De druk! Ergens denk ik; EINDELIJK! Ik ben niet gek, het gevoel is er echt en nu kan ik het ook beter uitleggen. Mijn bloeddruk wordt gemeten en mijn bloed weer getest. Als de arts het komt vertellen horen we wat we eigenlijk al verwacht hadden. De zwangerschapsvergiftiging wordt erger. Vanaf dit moment wordt besloten om minimaal 2x per dag bloed af te nemen en ieder uur mijn bloeddruk te meten. Aan de hand hiervan konden we zien of het verbeterde of verslechterde.
Zwangerschap met HELLP syndroom | Opgeschaald naar HELLP syndroom
28 april t/m 1 mei 2018 – de dagen verstrijken en het ene moment voel ik me kiplekker en het andere moment weet ik mij geen houding aan te nemen. Onderhand heb ik al bloeddrukverlagers gekregen en is de zwangerschapsvergiftiging opgeschaald naar het HELLP syndroom. Met mij gaat het op en af, maar onze dochter doet het zo ontzettend goed in mijn buik. Wij zijn nu al ontzettend trots op haar. Omdat ik zo snel en slecht achteruit ga wordt er door de artsen besloten om me de volgende dag in te leiden. Mijn placenta ligt hoog genoeg, dus een natuurlijke bevalling is gewoon mogelijk.
2 mei 2018 – Het inleiden kan beginnen. Er wordt een ballonnetje geplaatst. In de hoop dat ze dezelfde dag mijn vliezen nog kunnen breken. Ergens baal ik op dit moment dat mijn lichaam me in de steek laat. Als vrouw wil je dit toch allemaal zelf doen? De arts geeft aan over 6 uur weer eens even bij me te komen kijken.
6 uur later –, niks, he-le-maal niks. Ballonnetje nummer 2 wordt ingebracht, 6 uur later komt er weer een arts bij me kijken. Weer niks. De ballonnetjes blijven niet zitten en vallen iedere keer weer naar beneden.
Nu eerst maar even lekker slapen, dan kijken we de volgende dag wel weer verder. Bloed voor een eventuele bloedtransfusie ligt al voor me klaar
3 mei 2018 – De arts komt weer langs en bespreekt het plan voor de komende uren. Onze dochter moet toch echt vandaag of morgen geboren worden, want ik ging steeds verder achteruit. Op dit moment zit ik op een punt waarbij ik geen keizersnede meer mag krijgen, omdat mijn bloed niet meer stolt. Bloed voor een eventuele bloedtransfusie ligt al voor me klaar. Mijn lever en nieren staan op het punt het te begeven. Ik ga steeds verder en verder achteruit.
Hormoongel
Er wordt besloten om hormoongel aan te brengen. Direct na de 1e ml. krijg ik kleine krampen, alsof ik ongesteld ben. Voor weeën noemen ze dit geloof ik. Nog steeds boos op mijn eigen lichaam wachten we de komende drie uur af. Na die drie uur zou de arts weer eens even komen kijken. We zijn net een uur verder als ik ineens iets nats voel. Huh? Ik heb toch niet in mijn broek geplast? Dus de verpleegster geroepen om even met me mee te kijken. Blijken mijn vliezen spontaan te zijn gebroken! Mijn lichaam laat me toch niet in de steek!!
2 uur later – De arts komt weer kijken. De voor weeën zijn inmiddels compleet afgenomen en ik blijk 1 cm. ontsluiting te hebben. Er wordt besloten om nogmaals hormoongel aan te brengen. Omdat het op dit moment al vrij laat is 19.00 uur en en we bijna de nacht in gaan, is de vraag of we de inleiding nu doorzetten of het over de nacht heen trekken. Laten we eerlijk zijn, op dit moment was ik zo ziek dat ik mijn slaap even goed kon gebruiken voordat ik de bevalling in ging. De arts besluit om toch de gel aan te brengen en rond 23.00 uur weer even bij me te komen kijken. Als op dat moment mijn bloeddruk goed is, dan krijg ik pijnmedicatie voor de nacht en zetten we de bevalling de volgende dag door.
Volgende mijlpaal | 33 weken zwanger
3 mei 2018 – Voor ons weer een mijlpaal. Iedere week dat onze dochter langer in mijn buik zit is mooi meegenomen. Vandaag zijn we 33 weken zwanger.
23.00 uur. De arts komt weer bij me kijken. Op dit moment heb ik 2 cm ontsluiting, maar is mijn bloeddruk veel te hoog voor de pijnmedicatie. Omdat ik onze dochter al eventjes niet meer gevoeld heb in mijn buik en ik snel achteruit blijf gaan wordt ik aan de ctg gelegd. Op dit moment is het al 4 mei 1.15 uur.
Het blijkt dat ze onze dochter niet goed op de ctg krijgen. Om 1.45 uur komt de arts weer kijken naar mijn ontsluiting en mijn dochter op de ctg. Vanaf dit moment ging het in een sneltrein vaart of eerder gezegd een ruimteschipvaart (!!). Mijn ontsluiting blijkt op dat moment 3 cm te zijn, maar omdat ze onze dochter niet goed op de ctg krijgen wordt me gevraagd om even op mijn zij te draaien.
Poepen!!
Op het moment dat ik op mijn zij gedraaid ben moet ik me toch ineens poepen!! Volgens de verpleegster kon dat helemaal niet. Aangezien de arts net weg was gegaan, moest ze deze weer gaan halen.
Op het moment dat de arts kwam was het eerste dat ik zei dat ik moest poepen. Hierop ging ze weer voelen naar mijn ontsluiting. 4 cm. Tijdens het voelen kwam er een wee en ik ging van 4 naar 6 cm. ontsluiting. Weer een wee, van 6 cm. naar 8 cm. ontsluiting. Weer een wee, van 8 cm. naar volledige ontsluiting. Direct daarna kreeg ik een perswee. Een halve perswee later, lag onze prachtige dochter Zoë op mijn buik. Ik ging van 4 cm. ontsluiting naar haar in mijn armen in 7 minuten tijd.
Welkom lieve dochter
Welkom lieve kleine dame genaamd Zoë, geboren op 4 mei 2018, om 1.52 uur en met 1446 gram en 41 cm. Al met al, ben ik in 31 minuten tijd bevallen (van eerste echte wee, tot aan mijn dochter in mijn armen).
Zoë heeft na de bevalling 8 minuten bij me op de borst gelegen. Ademde compleet zelfstandig en had een apgar score van 10. Beter hadden wij ons niet kunnen wensen. Daar ging onze dame, naar de couveuse afdeling, om op temperatuur te blijven, tot ze zichzelf warm kon houden. Het slangetje op de foto is oor de voeding, de sonde.
HELLP de donkere wolk
4 mei 2018 – De verpleegsters van de afdeling zeiden dat ik me even kon opfrissen en dat ik dan naar haar toe kon. Maar het ging niet. Vanaf dat moment sloeg het HELLP syndroom keihard toe. Harder dan de afgelopen weken. Ik kon niks. De druk onder mijn borst en tussen mijn schouderbladen was ondraaglijk. Ik had zo’n ontzettende hoofdpijn dat ik niet eens meer helder kon nadenken.
De arts nam gelijk maatregelen. Ik kreeg meerdere infusen in mijn handen en de zakken werden aangesloten. Eén daarvan was magnesium. Hiervan werd in 30 minuten tijd een flinke doses naar binnen gespoten om mijn hersenen te beschermen. Daar lag ik dan. Net bevallen van onze prachtige dochter nu lig ik te vechten voor mijn eigen leven. Hoe zwart wil je de wolk hebben? Het heeft tot zeker 9 uur in de ochtend geduurd voordat ik me weer iets beter voelde. Dat ik weer aanspreekbaar was en het allerbelangrijkste, ons dochtertje even kon zien. Zien, want vasthouden was ik op dat moment veel te slap voor.
Was het nu dan eindelijk voorbij?
Niets was minder waar helaas. Dezelfde dag omstreeks 14.30 uur begon hetzelfde drama als de afgelopen nacht weer. Weer die zware druk, weer die ondraaglijke hoofdpijn en weer lig ik daar te vechten voor mijn eigen leven. Vraag me niet wat ik allemaal voor medicatie mijn lijf naar binnen heb gekregen, maar dat heeft er nu wel voor gezorgd dat ik er nog steeds ben en dat ik mag genieten van onze prachtige dochter.
❥ Lees je deze blog nu en weet je dat er mensen in je omgeving zijn die tijdens de zwangerschap HELLP syndroom hebt gehad, steek hen dan eens een hart onder de riem! ♡ Het was en is niet gemakkelijk, ook niet na een aantal jaar. Vaak hebben deze mama’s nog last van restverschijnselen.
De letters HELLP zijn de beginletters van de Engelse verklaring van het ziektebeeld. Ze staan voor: bloedafbraak, leverfunctiestoornissen en afbraak van bloedplaatjes.
