Uitgerekend op 26-09. Dat was op zich een leuke datum. Ik vond hem wel gevaarlijk dichtbij 4 oktober, maar had bedacht dat ik met 38 weken zou bevallen. Geen probleem, dus. Terwijl ik zwanger was, zat ik in de afrondingsfase van mijn opleiding voor verpleegkundige en zou ik tot aan mijn verlof op een lichamelijk zware afdeling in een verpleeghuis werken.
Ik had collega’s dit ook zien doen en had verwacht dat ik dit ook wel zou kunnen. Ik was lichamelijk fit, had net nog een halve marathon gelopen, dus wel een redelijke conditie.
Om het dan maar helemaal af te maken, gingen Onno en ik ook nog maar even trouwen, ergens in juni…
Romantisch op de baarkruk bij de open haard
Achteraf gezien misschien toch wat te druk voor een zwangere. Een week nadat we getrouwd zijn, gingen we een weekje op vakantie en daarna ben ik in de ziektewet gekomen. Ik had met 18 weken al harde buiken vanwege het lichamelijk zware werk, maar had dat maar een beetje genegeerd. Tijdens de vakantie kwam ik tot rust en zei mijn lichaam: ”En doe het nu zelf maar”. Ik zat met mijn 26e week in de ziektewet, kon alleen maar kantoorwerkzaamheden doen en vond dit best prima.
Ik keek stiekem al een beetje uit naar week 36, want dan mocht ik wekelijks naar de verloskundige. Wat ik wilde met de bevalling, vroeg ze me toen. Nou ja, we hadden een open haard, dus had ik, heel romantisch, bedacht dat ik dan op een baarkruk in de kamer met de open haard aan ging bevallen. Ik vond dat ik toch maar beter gebruik kon maken van de zwaartekracht. Ook de verloskundige vond dit een prima plan.
Baby boven bekken ingang
Bij week 38 kreeg ik de aantekening bbbi in mijn controleboekje; Baby Boven Bekken Ingang. Dit was niets verontrustends, hoewel de meeste baby’s toch met 37 weken al wel aan het indalen waren. Bij week 39 (ja, ik was helaas nog niet bevallen) weer dezelfde aantekening. Geen probleem, zelfs tijdens de weeën kon de baby nog indalen. Week 41 diende zich aan, het was inmiddels 2 oktober, nog geen spoor van een wee te bekennen en weer de aantekening bbbi.
Geen zorgen, het zou allemaal goed komen. Maar of ik me wel even bij de gynaecoloog wilde melden. Dan kon er een meet-echo gemaakt worden en kon hij ook zijn mening geven. “Het is een flinke baby”, zei de gynaecoloog de volgende dag. Ja en ik was er wel klaar mee. Ik vroeg of ik niet ingeleid kon worden. Dan maar geen open haard en baarkruk, maar ik was er echt helemaal klaar mee. Een belletje naar de afdeling en het was geregeld. Ik zou op 4 oktober worden ingeleid.
Een heerlijk roesje, die combinatie
Ik begon die avond nog met weeën en in overleg met de verloskundige toch maar naar het ziekenhuis gegaan. Ik werd daar toch al verwacht en kon nog prima reizen. Om 8.30 werd ik aangesloten op de CGT en werd er begonnen met de inleiding. Na een uurtje of twee waren de weeën zo heftig dat ik smeekte om Pethidine, wat echt niet mijn bedoeling was geweest. Samen met de pethidine kreeg ik ook Dormicum (slaapmiddeltje) en dat was een heerlijk roesje, die combinatie. Om een uur of 14.30 werden de vorderingen weer gecheckt. Daar werd de verloskundige niet zo blij van. Die haalde de gynaecoloog erbij.
Ondanks de vorderende ontsluiting nog steeds een baby wat ergens ver boven de bekkeningang zweeft. “We gaan nu naar boven voor een keizersnee”, zei de gynaecoloog. Ik was inmiddels niet helemaal meer helder van de pijn, ik vond het allemaal prima. En toen ging het heel snel. Ik werd in de verloskamer klaar gemaakt voor de operatie, snel naar boven gebracht, tussen de weeën door werd er een ruggenprik gezet en om 15.06 werd Marit omhoog getild. Heel even zakte ik weg omdat mijn bloeddruk omlaag schoot, daar schrok Onno vooral erg van. Ik zat nog steeds in mijn post-weeën roes en dus nog steeds niet helder. Pas op de verkoever was ik weer goed wakker.
Ik lag te grijnzen in bed en wilde heel graag naar Marit. Een uurtje later was het zover. Eindelijk kon ik haar voelen, zien en ruiken. Mijn droom van de leukste bevalling ooit spatte op 3 oktober uiteen. Maar ik heb er geen moment last van gehad en kan er nu hartelijk om lachen!
Ik ben Judith Bregman en loop al behoorlijk richting de 40. Ik ben getrouwd met mijn jeugdliefde Onno. We hebben twee kinderen; dochter Marit is 9 en zoon Olaf is 7. Naast een baan als fulltime manager Huishouding van de familie Bregman, werk ik ook 22 uur per week als wijkverpleegkundige bij de leukste thuiszorgorganisatie van Nederland.
