Het is zo ver, één van de ergste martelgangen die ik me voor kan stellen. Je eerste reactie zal zijn: “ach, dat valt toch reuze mee?” & natuurlijk weet ik heus dat er veel ergere dingen zijn. Hey, ik ben 2x bevallen en nog erger, 2x gehecht #dusdat Maar toch, nee dus, het valt niet mee. Ik zit op een kruk en ik mag niks. Er vliegt van alles door mijn hoofd, nog nét niet mijn hele leven, maar het komt in de buurt. Het leed dat niet mogen lachen heet. Oh ja, lachen mag wel, als ik mijn mond maar dicht houd. Ze knipt, gelukkig mag ik nog een keer. Twee plukjes haar hebben namelijk besloten achter mijn oren vandaan te piepen. Het moest er achter want de oren moeten vrij. Je ziet mijn mond denken: “dicht glimlachen, niet zo ineens vol uit.” Dat is wel wat hij net nu wil natuurlijk, van de enorme ongemakkelijkheid. Na de tweede foto, wil ik er toch nog eentje, om te kijken of het echt niet beter kan.
We kiezen uiteindelijk samen voor de eerste foto, mét piepende plukjes, op die foto lijk ik nog het meest op mij. Zoals het moet, maar nét niet 😉
Nu ik dit schrijf zit ik te wachten, nog een kwartier tot mijn afspraak. Plaatsvervangende schaamte over het ongeduld wat niet onder stoelen of banken geschoven wordt. Wat een onmetelijke negatieve houdingen. Tja, gemeente hè, ambtenaren kunnen per definitie niks goed doen. Mevrouw is aan de beurt. Baliemevrouw vraagt iets over het wachten en een poeslief “hindert niks” komt uit dezelfde onmetelijk negatieve mond van zo pas. Bijzonder hoe dat werkt…& ik glimlach, met gesloten mond, maar met mijn ogen vol uit! Ik heb besloten postitief te blijven, maar ik beloof niks over het moment dat mijn foto niet goed zou zijn….
Ps: foto volgt….als ik thuis ben, moet de pasfoto wel even goed op foto zetten 😉
Whoop here it is!
