We maken een bijzondere enge tijd door. Een tijd die ook veel energie kost. Als moeder van twee bijzondere prachtige kinderen (4 & 7) met een eigen wil geniet ik ten volste van m’n gezin. Mijn man en ik werken beide in de zorg. Dus ons leven gaat gewoon door. Ik ben juf, mama en verpleegkundige in corona tijd, verschillende diensten op een super leuke afdeling met een leuk team en lieve collega’s.
Ook al werk niet op de corona afdeling, desondanks merk ik dat het veel energie kost om nu ook thuis nog een 2e baan ernaast te hebben. Namelijk juf zijn. Mijn werk als verpleegkundige op de afdeling neurologie is sowieso niet licht. Het is lichamelijk vaak best pittig, maar het is waardevol en ik haal mijn voldoening eruit! Ik doe het met liefde. Ook nu in de corona tijdperken. Een deel van ons team is ter ondersteuning naar de corona afdelingen gegaan en ik heb diep respect voor hun!
Mama en verpleegkundige in corona tijd
Het is mijn eigen keuze om op mijn eigen afdeling te blijven, omdat ik zelf risicofactoren heb. Ik heb het afgelopen jaar 2 fikse longontstekingen gehad. Het gevaar is er natuurlijk wel want als er iemand word opgenomen uit een risicogebied of iemand die in contact is geweest met iemand die het wel heeft…. We werken uiteraard beschermd met maskers en handschoenen en indien nodig nog meer beschermingsmaatregelen. Er zijn allemaal protocollen opgesteld hoe iemand geïsoleerd moet worden mocht het nodig zijn.
Extra diensten werken
Door het vertrek van collega’s moeten we allemaal extra diensten werken omdat er anders gaten vallen in het rooster. Weliswaar kan iedereen dat dan aangeven wat hij of zij wil maar al die extra diensten kosten een hoop energie. Het is nu extra druk gezien er zoveel collega’s naar de andere afdelingen ter ondersteuning zijn. De drukte en hectiek van het werk kan ik normaal gesproken weg sporten, dat kan nu ook niet. Ontspannen wil ook niet altijd gezien er ook twee lieve mooie kinderen thuis zijn. We hebben heel veel mooie momenten. Het is echter niet alleen zonneschijn.
Moeder & juf
De kinderen vinden dat het thuis gewoon gezellig moet zijn en geen huiswerk taken gemaakt moeten worden. Ze vinden daarom mamma minder leuk. Wat mijn hart af en toe echt breekt en ook veel stress oplevert, omdat ik niet altijd even goed kan uitleggen zoals de juf dat doet. Omdat ik andere manieren gebruik om iets uit te rekenen. Ik heb immers ook niet voor het vak meester/juf geleerd.
Het liefs maken ze het huiswerk terwijl ik er continu naast zit en met ze mee doe om er een soort van feestje van te maken. Maar ja, ik ben geen thuiswerkende moeder die wat met de planning kan schuiven. Soms is het gewoon zo dat er ’s morgens hard gewerkt moet worden omdat wij als ouders ’s middags aan het werk zijn.
Ontspannen zit er niet altijd in als je thuis bent. De kinderen zijn af en toe verdrietig en obstinaat omdat ze niet snappen wat er precies aan de hand is. En dan probeer ik het zo goed mogelijk te verwoorden voor ze. Maar af en toe hebben ze geen begrip en geen wil meer om te begrijpen door het verdriet dat ze niet gewoon kunnen doen zoals ze gewend zijn. Het spelen met vriendjes missen, het rennen op het schoolplein, naar judo gaan en zwemles was toch wel leuk.
Huisvrouw
Tijdens het koken probeer ik vaak andere tijd met de kinderen te hebben, meer een soort quality time en probeer ik ze te laten meebeslissen. Samen koken en kijken wat we gaan eten. Plannen maken om de volgende dag iets beter door te komen dan deze dag, wanneer we vanwege het huiswerk een soort strijd hebben gehad. Na het eten doe ik nog even wat huishoudelijke taken en worden de kinderen op bed gebracht.
Ritme/reinheid/regelmaat
We proberen zoveel mogelijk het ritme vast te houden. Zoals we dat ook hadden voor het hele thuis werken aan. ’s Morgens op tijd eruit, ontbijten en aan het schoolwerk, tussen de middag lunch. Op die manier proberen we een soort van routine aan te houden.
Maar wij werken allebei en zijn ook weleens overdag beide weg, dan gaan de kinderen naar de oppas. De hele dag loopt op zo’n moment alweer anders. Wij vragen dus een behoorlijk aanpassingsvermogen van de kinderen. En dat is niet altijd even makkelijk. Want de vraag is dan: “waarom kunnen jullie niet net zoals alle andere papa’s en mama’s ook thuiswerken en bij ons zijn?”. Op zo’n moment breekt mijn hart en denk ik, dat is hun logica. En dan beginnen we weer opnieuw met het uitleggen waarom. Maar vooral ook het begrip hebben voor de kinderen dat ze zich moeten aanpassen en ons er bewust van zijn dat we wel veel van ze vragen.
Uitgeblust
Als de kinderen op bed liggen plof ik op de bank met een hoofd vol met van alles en nog wat en wil ik eigenlijk alles er graag uit gooien maar dat kan ook niet. Mijn man en ik hebben het er vaak over, moeten ze zich gewoon maar leren aanpassen? Of moeten we wat meer stilstaan bij hun gevoelens? Zijn wij ons ervan bewust wat we van ze vragen? Moe en afgemat denk ik dan om half negen ik ga ook maar op bed.
Late dienste werken
Maar wat nou als ik een late dienst heb? Dan ben ik in de ochtend juf, tussen de middag een huisvrouw en dan moet ik weg naar m’n werk. Met een beetje mazzel ben ik ’s nachts om 00:30 uur thuis en kan ik zo rond één uur m’n bed in, maar moet de volgende ochtend wel om zeven uur opstaan. Alles begint op dat moment weer van voor af aan. Als ik mazzel heb zijn de kinderen rustig en doen ze hun taken en kunnen we de dag rustig starten, het zijn natuurlijk kinderen. Af en toe ben je alleen rechter en vredestichter. Hoort er allemaal bij.
Schuldgevoel
Soms is het lastig, ik ben vaak blij dat ik het huis even uit kan om te werken. Toch zijn er weer allerlei dingen die veel energie slurpen. Dan voel ik me schuldig dat ik vermoeid op het werk kom en dat ook durf te zeggen. Omdat er mensen zijn die op de Corona afdeling het werk doen en ik op de “gewone” afdeling werk. Minder hectisch en minder mentaal zwaar, terwijl dat toch ook niet helemaal klopt.
De wereld staat niet stil
Iedereen levert zijn of haar vakantie in, werken állemaal extra diensten. We zien en horen veel ellende. Thuis draait alles ook door. Af en toe zit ik even stil naar buiten te kijken en denk ik over veel dingen na. De boze buien die af en toe voorbij komen, ze maken me verdrietig en laten me schuldig voelen, mag ik dit voelen? Mama is ook maar een mens. Mijn emmer loopt vol. En af en toe moet die leeg zodat ik weer verder kan. Maar hoe doe ik dat in deze tijden? Dat is lastig.
Hoe houd ik het vol
Mijn lieve collega’s die met me meedenken over m’n rooster die aangepast moet worden omdat m’n man ook in de zorg werkt. Iedereen die met me meedacht en hulp heeft aangeboden, toen ik geen oppas had voor m’n kinderen. De reserve gastouders durfden m’n kinderen niet in huis te nemen, omdat ik in het ziekenhuis werk. Of omdat er iemand zelf verkouden was. Allemaal hoofd brekende stressmomenten die je er niet bij kunt hebben.
Humor en liefde
Hoe houd ik het vol? Ik heb een lieve man, een fijn netwerk om me heen waar ik mee kan bellen en m’n ei kwijt kan. Omdat ik met m’n collega’s (ondanks alle zware werkzaamheden) nog goed kan lachen. Humor en liefde en blij zijn met dat wat we wel hebben. Door de moeilijke dingen heen kijken en realiseren dat we het goed hebben.
Zingen doe ik ook veel omdat dat toch m’n hart wat groter maakt en m’n emmer doet legen. Maar vooral ook positief blijven en me realiseer wat een mooi gezin ik heb, die kostte wat kost meedraait met alles wat van ons gevraagd word. Met veel trots kan ik zeggen: ik ben mama en verpleegkundige in corona tijd en dit was een kleine kijk in mijn leven.
❥ Trots en liefde voel ik voor mijn gezin omdat er meer mooie momenten dan slechte momenten zijn. Heel soms moet je de negatieve dingen opschrijven, om te realiseren dat er heel veel mooie dingen in je beperkte leven van de coronacrisis.
Het lijkt mij ook een erg heftige tijd voor mensen die in de verpleging werken. Door ziekte en uitval wordt de druk steeds hoger en dit blijft ook al een lange tijd aanhouden. Ik heb veel respect voor iedereen die zorg verleend in deze lastige tijden!