Niet juist nu #wel4meivoormij maar gewoon altijd! Op persoonlijk vlak helemaal sinds 2010. We gaan nooit naar de herdenking in de buurt, denk dat ik daar welgeteld één keer ben geweest. Vond het niet zo fijn, met z’n allen. Het voelde een beetje onnatuurlijk, een beetje veel wachten. Dat kwam waarschijnlijk ook omdat ik nog niet zo oud was.
Nu en eigenlijk altijd, zoals ik me kan herinneren, kijken we op televisie of zijn we gewoon stil. Uit respect. Voor mij staat de herdenking nog altijd het meest voor de slachtoffers van de Eerste en toch met name de Tweede Wereldoorlog. Waarschijnlijk ook omdat die oorlogen, de oorlogen zijn waar ik het meest over leerde bij geschiedenis en waarvan de verhalen het meest indruk op me maakten. Helaas zijn er daarvoor en daarna ook nog teveel oorlogen geweest en voelt het als de Derde Wereldoorlog. Wat een haat wordt er gezaaid.
Het verhaal van Anne Frank, dat is voor mij persoonlijk het verhaal van de oorlog. Wanneer ik twee minuten stil ben, ben ik dat voor de slachtoffers, alle slachtoffers. Ook de Duitsers, die misschien geen keuze hadden. De helden die het opnamen voor de onderdrukten. Degene die onderduikers in huis namen met gevaar voor eigen leven. Die mensen over grenzen smokkelden. Onvoorstelbaar, de situatie waarin men zich bevond. Hoe moet het voelen, dat mensen tegen je zijn, puur om wat je voelt, wat je gelooft of wat je bent.
Enerzijds dat iemand dat voelt. Een ongegronde haat, omdat iemand iets anders gelooft dan jij. Omdat iemand van iemand houdt, ongeacht geloof, ras of geslacht, heb jij recht om diegene te haten? Hoe verzin je het? Waar komt die ongegronde diepe haat vandaan. Hoezo heb je een zondebok nodig.
Anderzijds hoe is het te leven in angst. Om niet te durven zijn wie je bent. Of om juist te zijn wie je bent met alle gevolgen van dien. Zou ik het durven? Zou jij het durven? Altijd op je hoede, nadenken over wat je zegt en tegen wie. Beangstigend om deze keuze te moeten maken.
Op vier mei ben ik ook stil voor de kinderen. De kinderen die geen keuze hebben waar ze geboren worden. Die geen keuze hebben in wat hun ouders ze bijbrengen. Want angst en haat van de van ouders, wordt overgebracht op onschuldige kinderen. Oorlogen worden over hun rug uitgevochten. Mensen die niet tegen hun soort zijn, zijn blind, hebben oogkleppen op, zien de waarheid niet. Er wordt in Wilders gelooft en in haat, zoals er vroeger in Hitler werd gelooft. Tijdens de twee minuten, ben ik niet alleen stil. Mijn gedachten gaan uit naar hoop. De naïeve hoop dat het beter kan. Dit jaar zullen mijn gedachten ook bestaan uit de tekst van ‘Morgen komt het goed’ van Diggy Dex:
En als de wereld losgaat
Hoor dan wat ik zeg
Ik zeg je dat er altijd
Nog meer goed is dan het slecht
Read more
Toch snap ik het gevoel van hypocrisie wel. Natuurlijk staan er ontzettend schijnheilige mensen vooraan twee minuten stil te zijn, die meteen hun buurman zouden verraden, of een hekel hebben aan elke Moslim die in Allah gelooft. Daar ontkom je toch niet aan, maar daarom kun je wat mij betref mensen die oprecht, bewust en respectvol twee minuten stil zijn, die kans niet ontnemen. Ik heb me niet verdiept in #geen4meivoormij maar vraag me af hoe wil je dat doen? Niet stil zijn die twee minuten? Expres ergens anders aan denken? Lawaai gaan maken tijdens de twee minuten stilte. Hoe respectloos ben je dan zelf? Kun je jezelf nog recht in de spiegel aankijken wanneer je dat doet, wat maakt jou dan minder hyprocriet? Wat maakt jou beter? Ik begrijp het niet…..
Altijd respect tonen is een goede tegenbeweging: meer goed dan slecht, meer liefde dan haat. Als we dat nou extra doen, bovenop die twee minuten? Ook een idee.
In het begin gaf ik het al aan, op vier mei, ben ik voor alle goede redenen twee minuten stil, maar ook op persoonlijke gronden. We herdenken de gestorvenen, hen die ons en anderen lief waren.
Vier mei 2010 hebben we de liefste man van de hele wereld begraven. Mijn opa stierf zestien dagen nadat onze oudste geboren is. Zes jaar geleden en nog steeds een enorm gemis. Het laatste moment dat we afscheid van hem namen. Hem achterlieten in zijn graf. Zij die sterven verlaten ons niet. Daar houd ik me aan vast, even extra die twee minuten op vier mei.
Dus #wel4meivoormij voor de slachtoffers, de bevrijders, alle mensen die nu leven in onderdrukking, moeten leven met haat, onbegrip, discriminatie. De mensen die ik mis en liefheb. Mensen die vluchten en huis en haard achterlaten. Ik ben ook stil uit respect voor de uitgezonden mannen en vrouwen die vechten voor vrede, die terugkomen met zichtbare en onzichtbare wonden en zich staande moeten houden, ondanks dat wat op hun netvlies staat gegrift.
Ook ben ik stil voor de gelukzoekers, omdat ze een beter leven willen voor zichzelf en hun kinderen. Zonder bommen die levens en veiligheid vernietigen. Vrijheid. Want vrijheid is geluk, keuze hebben en een vrije wil! Wat zou jij doen? Laat er altijd nog meer liefde zijn dan lijden. Omdat het kan! Omdat wij het in de hand hebben.
♥MJ
Mooi geschreven.
Wij vieren 4 mei niet in België, dus toen ik de tweets en de blogs voorbij zag komen ben ik even moeten gaan zoeken waar de commotie om draaide.
Ik zou ook herdenken, moest ik in Nederland wonen….
Ilse van Kreanimo onlangs geplaatst…Hoera, ik ben meter geworden!