Ons meisje komt er, hoe dan ook!

Door Amber – Ons bevallingsverhaal begint met het stoppen van de prikpil in maart 2017 en eindigt met PTSS na een zware bevalling. Mijn man en ik zouden begin september gaan trouwen en hadden allebei een kinderwens. Maanden gingen voorbij en we deden test na test maar zonder positieve uitslag. In september 2018 vonden we het tijd om een dokter in te schakelen maar omdat ik pas in januari van dat jaar weer ongesteld geworden was moesten we wachten tot januari 2019 voordat we doorgestuurd zouden worden naar een gynaecoloog.

Toen we in januari nog geen positieve test in handen hadden gehad zijn we doorgestuurd naar de gynaecoloog. Vanwege een lange wachttijd konden we begin maart pas terecht. Na een aantal afspraken waarbij onder andere inwendige echo’s zijn gemaakt kwam er uit dat er niks ‘mis’ was bij ons en we nog maar een half jaar moesten wachten voor er verdere onderzoeken gedaan zouden worden. Met onze moed in de schoenen gezakt gingen we weer naar huis. Tot het 18 juli was, ik was 2 weken overtijd, maar een eerdere test had negatief aangegeven.

And so the adventure begins

Mijn man stelde voor toch nog maar een test te doen voor de zekerheid. Toen hij op het werk was heb ik even tussendoor de test gedaan omdat ik absoluut geen positieve uitslag meer verwachtte, maar niets was minder waar. De test was dan eindelijk positief en ik begon te huilen van blijdschap. Ik heb gelijk mijn man opgebeld met het goede nieuws en ons avontuur begon.

Afwijking 20 weken echo

De eerste 12 weken ben ik ontzettend ziek geweest en bleef daardoor maar afvallen. Na de 12 weken was ik van de ergste misselijkheid af en voelde ik me langzaamaan weer redelijk normaal. De eerste echo’s gingen goed ondanks dat ik keer op keer stik nerveus was dat er wat mis zou zijn.

Nou, die angst werd werkelijkheid met de 20 weken echo. De verloskundige liet eerst niks merken en alles leek goed te gaan tot ze de echo op haar rechterarm zette en zei dat ze het onderarmpje niet kon vinden en we naar het Erasmus mc moesten voor verder onderzoek. Gelukkig konden we de volgende dag al terecht. Er werd een uitgebreide echo gedaan van anderhalf uur om alles goed in 3d te bekijken.

Ons meisje komt er, hoe dan ook!

Het werd daar bevestigd en ons werden drie keuzes voorgelegd: we konden afwachten tot ze geboren werd om te kijken of dit de enige afwijking was, we konden voor een vruchtwaterpunctie gaan om wel al uit te zoeken of er een afwijking was in haar DNA of de laatste meest schokkende optie, abortus plegen. Dat laatste werd direct van tafel geveegd want ons meisje komt er, hoe dan ook!

Na een weekend overwegen wat de voor en nadelen zouden zijn van de punctie hebben we er voor gekozen om de punctie te doen zodat we ons eventueel konden voorbereiden op wat ons meisje te wachten stond. Drie lange weken verder kwam de uitslag terug, ons meisje was helemaal gezond. Toen we deze uitslag hadden moesten we naar het hand team van het Sophia om te bespreken wat er gedaan gaat worden zodra ze geboren is. Drie maanden na haar geboorte moeten we met haar langskomen werd ons gezegd.

Nachten gehuild

Twee maanden gingen voorbij maar rond kerst ging het weer mis, van het een op het andere moment kon ik niet meer lopen van de pijn in mijn heupen. Na een bezoekje aan de dokter en de fysio bleek ik ontstekingen van mijn gewrichten te hebben. Uiteindelijk ging dit ook in mijn schouders en ellebogen zitten.

Wat heb ik veel nachten gehuild van de pijn, maar ik wist waar ik het voor deed en dat hielp me er doorheen. Rond diezelfde tijd kwam het aan het licht dat ik zwangerschapsdiabetes had en moest ik op een dieet. Wat vond ik dat verschrikkelijk, ik heb staan huilen in de supermarkt tijdens de boodschappen doen. In januari ben ik dan ook gestopt met werken en de ziektewet ingegaan. Hoe dichter ik bij de uitgerekende datum kwam hoe slechter het ging met de suikers en ik moest insuline gaan spuiten. Zodra je insuline gaat spuiten word het duidelijk dat je met 38 weken ingeleid gaat worden en zo was dus ook het geval bij mij. 8 Maart zou de datum worden en door alle klachten van de zwangerschap kwam dit eigenlijk als positief nieuws.

Met 38 weken ingeleid

Eindelijk was 8 maart dan daar, Ik moest me ’s avonds om half 7 melden. Eenmaal aangemeld werd er een ballonnetje ingebracht die de ontsluiting op gang moest helpen. Die zou hopelijk voor 3 cm. gaan zorgen. Ik mocht er de nacht over doen. De volgende morgen kwam het goede nieuws, na een nacht lang weeën. Ik zat op 3 cm zat. Er werd tot 12 uur gewacht om te kijken of mijn lichaam de rest zou oppakken. Dit was niet het geval, daarom kreeg ik medicatie ingebracht om de baarmoedermond te rijpen. Iedere 4 uur mocht ik deze tabletten en dat 3 keer per dag. Aan het eind van dag 1 (met flinke weeën) kreeg ik te horen dat ik op 4 cm zat.

De moed zakte me in de schoenen, want ik begon moe te raken. De verloskundige stelde medicatie voor om me de nacht te laten slapen dus ik heb aangegeven dat te willen. Niet wetende dat ze vervolgens terug zou komen met 2 gemene prikken in mijn bovenbenen. Ik heb wel heerlijk kunnen slapen die nacht en heb 10 uren door kunnen pakken. Dat was hard nodig.

Vliezen gebroken

De volgende dag zijn we weer verder gegaan met de tabletten, in de hoop dat mijn vliezen om 12 uur gebroken konden worden. Uiteindelijk zijn ze om 4 uur gebroken, omdat het zo niet langer kon. Mijn vliezen waren gebroken en toen kwam de weeën storm.

De eerste keer dat de verpleegkundige vroeg of ik de ruggenprik wilde zei ik heel stoer “nee”. Om 7 uur hield ik het niet meer en heb ik om de ruggenprik gevraagd. Hiervoor moest eerst een infuus aangeprikt worden, maar dat lukte niet. Na 5 keer prikken prikte ze uiteindelijk aan de zijkant van mijn arm en raakte daarbij een zenuw. Nog nooit heb ik zo’n erge pijn gevoeld en heb ik het uitgeschreeuwd. Uiteindelijk heeft een andere verpleegkundige geprikt en deze zat in één keer goed. Mijn hand is tot op de dag van vandaag gevoelloos aan de bovenkant dus ik ben bang dat het blijvende schade is.

Na de ruggenprik

Na de ruggenprik ging het allemaal wat sneller en om 12 uur middernacht zat ik op de 10 cm. en mocht ik gaan persen. Een half uur later was ze daar dan, ons mooie meisje.

“maar ik wist waar ik het voor deed”

Ik vroeg nog aan mijn moeder of ik ingescheurd was, helaas was dit het geval. Drie verschillende scheuren, kantje boord een totaal ruptuur. Na 3 kwartier hechten was het eindelijk voorbij en ben ik gaan slapen naast onze mooie dochter Zoë. Haar arm zag er netjes uit, voor nu niks om ons zorgen over te maken.

Lock down door het Corona virus

De maandag na haar geboorte, Zoë is op woensdag geboren, ging Nederland in lock down door het corona virus. Doordat ik in mijn bubbel zat met mijn dochter, had ik in het begin niet door hoe ernstig het was. Tot de kraamhulp aangaf dat we geen bezoek meer mochten ontvangen en we geen contact meer mochten met familie en vrienden. Ik heb veel gehuild die week om het gemis van het delen van mijn dochter. Eindelijk was ze er dan, maar ik kon het geluk niet delen.

PTSS na een zware bevalling

Toen Zoë 10 weken oud was, werden de regels wat versoepeld. We konden weer wat meer, maar het kwaad was al geschied. Ik begon me niet goed te voelen mentaal en ben naar de huisarts gegaan. De diagnose was PTSS na een zware bevalling en bevallen tijdens de Corona maatregelen.  Want door het Coronavirus heb ik mijn verhaal niet tot nauwelijks kunnen delen. Ik begon paniek aanvallen te krijgen en werd afstandelijk naar mijn man. Gelukkig heb ik nooit afstand willen nemen van mijn dochter en heb ik de eerste weken zeker van haar kunnen genieten. Het eerste jaar als mama is sowieso zwaar, maar dit alles maakt het niet makkelijker.

❥ Nu na veel praten met de huisarts, vrienden en familie gaat het weer wat beter. Toch heb ik nog een lange weg te gaan. Mede door mijn verhaal te doen hier en op mijn instagram gaat het steeds een stukje beter, maar jeetje, wat was en is het een moeilijke weg geweest. 

Mar-JoYa deelt graag bevallingsverhalen om te informeren en inspireren of juist om dingen rondom zwangerschap en bevalling bekend en/of bespreekbaar te maken. Ook kan het delen van je verhaal zorgen voor een stukje verwerking voor jezelf of een ander. Het verhaal van Amber is daar een mooi voorbeeld van! Wil jij ook je verhaal delen? Neem dan contact op via e-mail.

Reacties

reacties