Gebroken nachten breken

Vandaag eindelijk weer een persoonlijk artikel. Het is even geleden. Zo gek. Ik mag niet klagen. We hebben zo’n tevreden mannetje. Hij is echt makkelijk en huilt alleen als er iets is. Hij slaapt ’s avonds heerlijk in zijn eigen bedje waardoor wij nog iets aan de avond hebben. Verder begint hij al heerlijk te kletsen. Het is een knapperd en een charmeur. Toch is het niet allemaal rozengeur en maneschijn. Je hoort mij niet zeiken over een blauwe wolk die er niet is hoor, want ik geloof niet in wolken. Wel dat gebroken nachten breken. 

We zijn immers mensen en we wonen gewoon op de wereld, niet in de wolken. Ik heb wel een wolk van een baby, en ik ben wel in de wolken en de zevende hemel tegelijk want baby. Maar ik ben ook moe! En soms is Finn hangerig en plakkerig. De wereld staat alleen niet even stil. Ik draag nog niet op mijn rug. En ik wil soms ook schandalig van mijn baby genieten. Alleen maar knuffelen en bij me houden. Koesteren. Toch sta ik ook op tijd, elke dag. Thomas en Elynn moeten op tijd op school zijn en op tijd worden opgehaald. Op het moment dat ik klaar ben met ontbijten is Finn aan de beurt. Dan is het vrij snel tijd om weer naar school te gaan. Zijn de oudsten op school, mag Finn weer een fles en gaat hij al dan niet op bed. Wel op bed, is handen vrij, niet op bed, is onrustig. Dan wil hij ook niet in box of wipstoel. Het is dan heel snel al weer half vier. Het is nog even zoeken. Zonder nachtrust, wordt het er niet makkelijker op.

Zorgen voor een ander en zorgen voor jezelf

Het is lastig kiezen. Helemaal nu de oudsten aan vakantie toe zijn. Die laatste week, wat een drama. Het breekt. We zijn moe. Hebben geen energie voor drama en bitchfits. De energie is om de dag goed door te komen. Niet voor het ‘gedoe’ van de kinderen, ook niet dat van onszelf. Al moet ik zeggen dat gisteren een goede dag was. Ook zij doen hun best, maar willen (en moeten) ook zichzelf kunnen zijn. Slechte dagen hebben. De balans vinden is moeilijk. Vandaag gaan ze de halve dag naar opa en oma. Ik denk dat ik er echt aan moet geloven. Je moet slapen wanneer je baby slaapt. Maar ja, doe ik dan ook de was  als hij de was doet? Toch ga ik een powernap nemen. Op andere dagen durf ik het niet, zo bang dat ik niet op tijd wakker wordt. Staan mijn twee bloedjes daar op een leeg schoolplein….vandaag sta ik niet op tijd.

Gebroken nachten breken

Verwachtingen heb ik losgelaten en ik moet niks willen, dat is al een belangrijke les van de afgelopen weken. Wanneer ik ’s morgens op sta en denk: “Ik ga vandaag even met die opdracht aan de gang’, dan kan ik dat wel vergeten. Neem ik een wasmand mee naar beneden om te vouwen, dan staat deze onaangeroerd de volgende drie dagen op de gang. De was is bij. Als in: in elke mand met vieze was zit een klein laagje en de rest ligt schoon in de wasmand. Dat is voor nu voldoende. Zo ook het huishouden, wat lukt, dat lukt. Anders morgen maar. De kinderen, die gaan voor.

Ik wil ook niet dat Thomas en Elynn denken dat ik er niet voor hen ben, maar alleen voor Finn en het huishouden en dat zij daar bij inschieten. Ze moeten zich net zo gewenst voelen en niet het idee hebben dat ze op de tweede plaatst komen (en daardoor hun broertje steeds minder leuk gaan vinden, gelukkig zijn ze heel gek met hem).  Het is een kwestie van het anders verdelen van de lepels en ‘nee’ zeggen tegen heel veel andere dingen.

Lief voor elkaar

Op momenten doen we nog eens bewust extra lief voor elkaar. Hoe gek dat ook klinkt, dat is fijn, maar kost ook energie. Veel energie. Het moet, meer dan anders. Dat nekt je op een gegeven moment ook. We zijn maar mensen. Wat vind ik het moeilijk om toe te geven dat ik soms huilend op de bank zit, of huilend naast het bedje van Finn. Er zijn dingen die moeten en alleen kunnen als hij slaapt of zichzelf vermaakt. En ik vind dat hij ook in zijn eigen bed moet slapen. Ook ben ik meer dan alleen Finn’s moeder. Wanneer het dan niet lukt, wil ik er voor hem zijn, maar baal ik wel dat dit ten koste gaat van. En dan voel ik me acuut schuldig, want zo egoïstisch mag ik niet zijn.

Wegcijfermoeder of loeder

Alles moet toch in het teken staan van je baby? Hij heeft me niets misdaan en is nog zo klein. Heeft me nog zo nodig. Dan is het toch logisch? Ik ben echter geen wegcijfer mama en de balans was even zoek. Waarom was ik niet trotser op mezelf? We hebben drie tevreden kinderen, die goed verzorgd het leven door gaan. Onze aandacht wordt oprecht zo goed mogelijk verdeeld en ik probeer me de laatste dagen steeds minder ‘Finn’s moeder’ te voelen, door er nét iets meer voor de andere twee te zijn. Niet ten koste van Finn, maar wel in het voordeel van Thomas en Elynn. Finn mag iets meer met papa, af en toe even in de box of in zijn wipstoeltje en ook wel knuffelen terwijl ik dan de anderen voorlees. Wat zou ik het fijn vinden wanneer ik na mijn verlof weer aan het werk mag. Om heel veel verschillende redenen, maar even Marjo zijn, dat is er wel eentje van.

Let it goooo

Laten gaan. Het is het toverwoord. Accepteren dat niet alles lukt. Eén paar handen hebben,  is je prioriteiten anders stellen. Elke review schuift een dag of twee op. Artikelen die al gepland staan komen sowieso online. Nieuwe schrijven blijft er bij. Helaas betekent dat niet elke dag een artikel. Ik moet proberen bezoekersaantallen een beetje los te laten. Ik groei nog steeds. Niet zo snel als ik zou willen, maar het stagneert niet. Dat is goed, dat is voldoende. Accepteren! Ik zie andere mamabloggers met newborns en baby’s updates posten, twee artikelen per dag uit hun mouw schudden waarvan het niet anders kan dat dat ze op de dag zelf geschreven zijn. Ik denk alleen maar: ‘Hoe dan?’

Meeveren

Gebroken nachten breken en ik probeer mee te veren. Vannacht had een goede nacht kunnen zijn. Finn sliep van 23.00 uur tot kwart voor vijf. Dat is al fijner dan tot 3.00 uur. Misschien had hij langer kunnen slapen. Nét deze nacht ‘besloten’ de andere twee de boel bij elkaar te schreeuwen. Dus ik ben benieuwd hoe het vanavond gaat. Hij hoeft en moet nog niet doorslapen, maar wát zou het fijn zijn! Tot die tijd veer ik mee en probeer ik met de flow mee te gaan. En als dat lukt dan flowen de kinderen mee. Hopelijk levert dat binnenkort ook tijd op voor een blog over de eerste twee (!!) maanden Finn!

Gelukkig ben ik (vandaag precies) 20 jaar samen met de liefste man, die er onvoorwaardelijk voor me is en die als een rots voor me staat en zijn we met z’n tweeën een sterk team voor onze bende van vijf ♥

Reacties

reacties